Dzisiaj narysujemy śmierć

Wojciecha Tochmana jako reportażystę z najwyższej półki , przedstawiać nie trzeba . Także i tym razem jego książkę o ludobójstwie w Rwandzie liczącą '' tylko '' 144 strony przeczytałam na wdechu i z zaciśniętym gardłem . Rwanda to niewielkie państwo , nie przekracza wielkością jednego polskiego województwa , zwane jest czasami '' państwem kieszonkowym '' . Na tym to skrawku ziemi w środkowo - wschodniej Afryce w początkach kwietnia 1994 roku brat zwrócił się przeciw bratu , sąsiad przeciw sąsiadowi . Zaczęła się prawdziwa masakra . Przez sto dni zabijano tu 10 tysięcy ludzi dziennie . Dla mnie jest to wprost niewyobrażalne . Czytając o tym , zapomniałam że trzeba oddychać , wręcz zapowietrzyłam się . Przypomniał mi się Wołyń i tamta historia jakże podobna , też sąsiad przeciw sąsiadowi . Mieszane małżeństwa i połączone rodziny , które nagle '' dzięki '' polityce nienawiści postawione zostały po przeciwnych stronach barykady . Potraficie wyobrazić sobie jak to jest jak to jest , kiedy po wszystkim , oprawcy mieszkają po sąsiedzku ? Kiedy morderca który obciął maczetą głowę Twojej babci i dziadkowi , a może ojcu i matce , teraz głaszcze główkę Twojej córki bawiącej się na wspólnym podwórku i mówi '' jakaż ona śliczna , podobna do babci '' Ja nie umiem sobie tego wyobrazić . Tochman pisze o żołnierzach francuskich , wysłanych w to piekło z ramienia ONZ , pisze że dawali dzieciom jedzenie , ale mordować nie zabraniali , przyglądali się tylko . A pisze też i o księżach katolickich...

Nie odważę się wystawić oceny.Nie wiem jak.
Trudno mi też znaleźć odpowiednie słowa,które wyraziłyby to co myślę i czuję po przeczytaniu "Dzisiaj narysujemy śmierć".
Nie rozumiem czytelników,którzy ustawiają reportaż o ludobójstwie na półce: ulubione. I piszą w opiniach,że czytali z zapartym tchem.
Nie ma nic pasjonującego w czytaniu o masowych mordach,torturach i gwałtach a kto się tym syci i podnieca powinien udać się na leczenie.
Podziwiam autora za dystans,za wytrzymałość psychiczną a z drugiej strony przeraża mnie fakt,że potrafił to opisać. Wiem,że nie byłabym w stanie wysłuchać wspomnień ocalałych.
W "kieszonkowym państwie" krwi i trupów pojawiło się tyle,że wystarczyłoby dla połowy świata. A świat nadal nie uczy się na błędach...

Książka skłaniająca do refleksji.