E. E.

„Erna Eltzner wyłoniła się z mgły nieokreślenia, jaka zazwyczaj towarzyszy egzystencji średnich córek w wielodzietnej rodzinie, w kilka dni po swoich piętnastych urodzinach, kiedy zemdlała przy obiedzie”

Wrocław. Początek XX wieku. Zamożna mieszczańska rodzina: ojciec zapracowany fabrykant, mama rodząca i wychowująca dzieci i ośmioro rodzeństwa: sześć dziewczynek i dwóch chłopców. Piętnastoletnia Erna nie jest chłopcem, nie jest ani najstarszą, ani najmłodszą córką, nie jest bliźniaczką, nie jest ładnym dzieckiem… Jest chyba najbardziej nijakim, najmniej wzbudzającym uwagę, potomkiem państwa Eltznerów. Do czasu, gdy podczas jednego z rodzinnych obiadów mdleje ujrzawszy wcześniej postać, w opisie której jej matka rozpoznaje swojego dawno zmarłego ojca. Od tej pory Erna jest w centrum zainteresowań jednocześnie dźwigając ciężar ogromnych oczekiwań matki, niespełnionych nadziei rodzeństwa Frommerów, naukowych planów Artura Schatzmanna i doktora Löwe i nadziei wielu osób na uzyskanie odpowiedzi ze świata zmarłych.

„Czucie i wiara” czy „szkiełko i oko”, okultyzm czy psychoanaliza, różne wizje świata, wykluczające się teorie, przemiana (m. in. przepięknie ukazana przemiana z dziewczynki w kobietę), tajemnica, niejednoznaczność.

Do „E. E.” wróciłam po prawie dwudziestu latach. I znowu oczarował mnie klimat opowieści. I znowu zadziwiła mnie niezwykła umiejętność doboru słów: niby wieloznacznych, a w zasadzie jedynych do użycia w danym kontekście. Jak z...

Historia opisana prze Olgę Tokarczuk nawet mi się spodobała.
Polecam, bo jest dość ciekawa i intrygująca zarazem.

Dla mnie historia Erny Eltzner jest pretekstem do ukazania obrazu mieszczaństwa na początku XX wieku, jego zachwytu spirytualizmem i rodzącego zainteresowania psychoanalizą. Poznajemy niemiecko- polska rodzina z gromadką dzieci, która dzięki nagle odkrytym zdolnościom Erny skupia wokół siebie na seansach spirytystycznych grono znajomych. Ciekawym zabiegiem jest prowadzenie narracji z pozycji wielu osób, uczestników tych wydarzeń. Dzięki temu możemy poznać historię tych ludzi i ich ocenę wydarzeń w których uczestniczą. Konfrontacja różnych postaw wobec tego co racjonalne, a co nie, rozważania i dyskusje nad ludzką psychiką, lękami, tęsknotami osób w różnym wieku, z różnych środowisk jest interesująca i wciąga. Świat zmierza w pewien sposób ku zagładzie, my to wiemy, a tu niby w szklanej bańce toczy się życie. Ciekawa książka, którą z przyjemnością się czyta.