Empuzjon

"Demokracja jest systemem pozornym, zawsze stanowi pewien teatr. A w swojej istocie, dąży do wyłonienia silnego przywódcy, który będzie parł do zbudowania jedynowładztwa". "Wolność, demokracja, mogą być, ale bez przesady"

Jestem zawiedziona, zadziwiona i wciąż nie mogę przestać zadawać sobie pytania, co się stało, że AŻ TAK, między mną a tą książką nie za iskrzyło??? Nie dziwię się z tego powodu, że autorka to niedawna laureatka Nobla. Dziwię się, ponieważ "Prawiek i inne czasy" tejże pisarki, podobało mi się bardzo, a nawet bardzo, bardzo.

Cieszyłam się na lekturę "Empuzjona" również z tego względu, iż czytałam, że książka owa jest inspirowana "Czarodziejską górą" Thomasa Manna, którą to powieść uwielbiam i sorry, ale naszej Oldze (w mojej ocenie) do Manna baaardzo daleko.

W Empuzjonie wszystko jest jakieś "przedobrzone". Gadki szmatki o niczym, a właściwy "problem" czyli poszukiwanie, czy może (za opisem) ukrywanie prawdy o sobie przez "Mieczysia" ledwo liźnięte. W ogóle, przy czytaniu tej książki miałam dziwne odczucia. Rzeczy-bzdety uwypuklone, a to, co ważne to... jakbym lizała lizaka przez papierek lub szybę. Zupełnie bez polotu, napięcia, obiecanego horroru, zupełnie bez smaku.

Uwaga, napiszę mało popularną pseudo-recenzję o Pisarce, którą bardzo cenię, a Jej „Księgi Jakubowe” uważam za majstersztyk. Narażę się przez to na opinię, że nie jestem odpowiednio inteligentny (żeby nie powiedzieć, żem idiota), by czytać Jej książki. Cha, cha, to był taki żart okolicznościowy, zupełnie bez nadęcia.

No, dobrze, here we go: „Empuzjon” nie uwiódł mnie, dziękuję, koniec.

.

.

.

.

.

Nie dostrzegłem w „Empuzjonie” drugiego i trzeciego dna (przeczytałem chyba z milion recenzji, w których mądrzejsi ode mnie próbowali wyłuskać z „Empuzjonu” coś ulotnego, wyjątkowego – począwszy od wątku żab po Empuzje i mam wrażenie, że czyniono to na wyrost, na siłę, byleby bronić powieść Noblistki). Nie wciągnęła mnie za uszy historia Wojnicza; wątek trupa, owszem intrygujący, ale zniknął gdzieś przywalony nadmiarem innych (wątków, nie trupów, niestety). Czekałem na horror, a doczekałem się umierającego na gruźlicę rachitycznego młodzieńca. Nie zrozumiałem potrzeby wprowadzania do powieści tematów związanych z płcią głównego bohatera, nawet jeśli miały znaczenie dla finału.

ALE:

Urzekło mnie natomiast to, co u Pani Tokarczuk cenię najbardziej: perspektywę mchu i duchotę połączoną z wilgocią pochodzącą z pobliskiego lasu, wielowymiarowość (nie, nie przeczę sobie), umiejętność budowania niezwykłego nas...