Filozofowanie z zamkniętymi oczami

Fenomenologia Michela Henry`ego ogłasza kryzys filozofii i krytykuje całą filozoficzną tradycję, uznając ją za monizm ontologiczny, w którym wszystkie relacje sprowadzają się do różnicy i zewnętrzności, a przedmiot i podmiot zostają zredukowane do przedstawienia. Henry ukazuje, w jaki sposób bezpośrednie doświadczenie własnego ciała można utożsamić z czystą immanencją i czystym przeżywaniem, do którego docieramy, "zamykając oczy" na to, co określa się mianem świata zewnętrznego. Stawiając pytanie o status żywej cielesności, przeciwstawionej ciału przedmiotowemu, fenomenologia Henry`ego problematyzuje więc status podmiotu skazanego - wydawałoby się - przez filozofię drugiej połowy dwudziestego wieku na zapomnienie.