Fizyka smutku

“Po latach nigdy nie przepuszczam cmentarzy w miastach, w których przebywam. Po tym, jak oddam cześć centralnym ulicom, katedrze na placu, jak przejdę z szacunkiem przed kolejnym pomnikiem króla na koniu (czy dzisiejsi prezydenci będą jutro wystawać na granitowych limuzynach?), spieszę poznać miejski cmentarz i zatopić się wśród alej tego równoległego miasta i jego parku. Śmierć jest dobrym ogrodnikiem.”

“Śni mi się, że jestem piękny. Nie dosłownie piękny, lecz niewyróżniający się. Jak inni. To jest bycie pięknym, bycie jak inni. {...} To jest szczęście, żeby cię nikt nie zauważał. To szczęśliwy sen. (s.180-181)”

“Bawole łajno. Wznosiło się tam niczym miniaturowa katedra, sklepienie cerkwi i kopuła meczetu, nich mi wybaczą wszystkie religie. Mucha krążyła nad nim niczym anioł. (s.193)”

“Nawet jeśli nie urodzisz się w Wersalu, Atenach, Rzymie czy Paryżu, wzniosłe i tak znajdzie sposób, aby ci się objawić. Jeśli nie czytałeś Pseudo-Longinesa, nie słyszałeś Kanta lub...jeśli zamieszkujesz wiecznie niepiśmienne pola anonimowych wsi i miast, pustych dni i nocy, ona i tak cię się ukaże, w twoim własnym języku. Jako dym z komina zimowego poranka, jako fragment granatowego nieba, jako chmura, która przypomina ci coś nie z tego świata, jako bawole łajno. Wzniosłe jest wszędzie. (s.194)”

“Gdyby wszystko trwało wiecznie, nic nie byłoby cenne. (s.194)
(Gaustyn)”