Forteca orłów

Drugi tom serii jest znacznie krótszy niż poprzedni i w znacznej mierze pozbawiony długich opisów wewnętrznego świata głównego bohatera, Tristena, które wypełniały spore fragmenty poprzedniego tomu. Narzekałem przedtem na ich nadmierną obfitość i dzięki temu, że ich zabrakło wydawało mi się, że tę powieść będzie mi się czytało łatwiej niż pierwszą. Okazało się jednak, że czasami brakuje mi radości jaką bohater odczuwał, poznając świat - wiem, że jestem tu niekonsekwentny, ale nic na to nie poradzę (zaczynam myśleć, że być może nie doceniłem pierwszego tomu). Tristen pozostaje co prawda postacią nieukształtowaną do końca, ale jego edukacja i poznawanie świata ograniczają się teraz do jego wybranych elementów (dyskusja Tristena z mocno zdewociałym księciem Efanorem na temat bogów i religii podobała mi chyba najbardziej w całej książce - niełatwo przekonać do religii kogoś, kto potrafi myśleć). Magia w tej powieści zeszła na dalszy plan, gdy zabrakło czarodziejskich przeciwników, ale pozostała immanentną cechą Tristena.

Drugi główny bohater, król Cefwyn, przez większą część "Fortecy orłów" borykał się z problemami politycznymi i kapłanami, którzy z ochotą podejmowali się typowych dla nich powieściowych ról - intrygantów, fanatyków i cierni w królewskiej du... Sieć politycznych intryg oplatających dwór nowego króla i jego niedoszłej małżonki doprowadziła ostatecznie do umiarkowanie licznych zgonów i znacznie liczniejszych komplikacji politycznych, które pojawiają się zaw...