Opinia na temat książki Gracz

Gracz wabił mnie od chwili gdy pojawił się na polskim rynku. Potem przeczytałam kilka nie do końca pochlebnych recenzji,zrezygnowałam, następnie przeczytałam Egomaniaca i zapragnęłam więcej Keeland.
I cieszę sie że najpierw sięgnęłam po Egomaniaca, bo wiem że autorka umie lepiej zrobić pewne rzeczy niż w Graczu.
Chwilami miałam wrażenie jakby Gracz był jakąś pierwotną mocno roboczą, a następnie mocno pozmienianą wersją Egomaniaca.
Jest masa różnic i widać że bohaterowie to zupełnie inne osoby w zupełnie innych sytuacjach,ale jest na tyle dużo punktów wspólnych że zaobserwowałam pewien schemat.

Chociaż humor, kłótnie i przepychanki bohaterów między sobą i z przyjaciółmi są na medal, są też rzeczy które mi przeszkadzają.
Po pierwsze. Willow, czyli eks Brody'ego, głównego bohatera. Rozumiem sens jej postaci i pojawienia się w czasie trwania powieści, ale nie rozumiem czemu dostała swoje rozdziały. Momenty z nią mogły zostać opowiedziane z perspektywy Brody'ego, na czym byśmy zyskały bo przez to jest ich mniej. Szkoda. A na dodatek jej narracja nie ma w ogóle usprawiedliwienia. Nie ma finału jej wystąpienie.
Tylko wkurza i wprowadza zamęt.
Po drugie. Dramatoza. Autorka poszła na całość, wprowadziła taki problem-dramat na jaki jestem ostatnio najbardziej wrażliwa. Zryczałam się bardzo na tych chwilach a wcale nie o to chodziło gdy sięgałam po Gracza...

Ale Delilah i Brody'ego polubiłam i chętnie czytałam o ich losach ;) i ku mojej radości Keeland pisze piękne epilogi w stylu jaki kocham. Czyli szczęśliwe zakończenie obecne i to konkret ;) bez niedopowiedzeń.

Podobało się, polecam, ale jak wybór jest między Graczem a Egomaniacem, stawiam na tego drugiego.