Grey. 50 twarzy Greya oczami Christiana

O ile mogłam strawić wersję Any, urozmaicaną wyskokami Wewnętrznej Bogini, św. Barnaby i innymi kwiatkami, o ile tamtego Grey'a sobie jakoś doopisałam, dowyobraziłam i nawet momentami lubiłam, to tego dzieła wiekopomnego za nic ogarnąć nie mogę.
Książka nie wnosi niczego do całej historię, a jej pseudopsychologiczna powierzchowność po prostu zabija.
No i jeszcze jedno - męską wersję powinien jednak pisać mężczyzna, bo to się kupy nie trzyma.

Po niezbyt przyjemnych wrażeniach z czytania pierwszych trzech tomów postanowiłam tym razem dać szansę audiobookowi. A może po prostu chciałam sprawdzić, czy Bobrowski też będzie chciał "się zerzygać" jak Koroniewska. ;) Postanowiłam słuchać sobie w tramwaju. Byłam ciekawa, jakim lektorem jest Szymon Bobrowski (moja mama zawsze się nim zachwyca, więc miałam nadzieję, że może jego głos jakoś tego gniota ocali). Od wydania poprzedniej części minęło już trochę czasu, ale raczej nie spodziewałam się, że styl autorki choć odrobinę się poprawił. Obawy były słuszne. Historia ta sama, bohaterowi ci sami (trzeba dodać do tego, że są prawie identyczni jak bohaterowie "Zmierzchu" - nadal), dialogi te same i wciąż brzmią głupio. Niby dodane są jakieś przemyślenia Christiana, ale w zasadzie niczego one nie zmieniają - nie dodają niczego nowego, odkrywczego czy zaskakującego. Opisy koszmarów Greya są żenujące - zwłaszcza kiedy jest w nich małym chłopcem (głos dorosłego faceta wypowiadającego te wszystkie zdania jak kilkulatek? - blee). Jeszcze bardziej irytujące są części z mailami - w książce można było ominąć wzrokiem te wszystkie godziny nadania i podpisy, w przypadku audiobooka trzeba wysłuchiwać po pierdyliard razy "prezes Grey Enterprises Holdings Incorporated", co doprowadza do szału. Kiedy musiałam przerywać słuchanie, nie wiedziałam potem, od którego momentu wznowić, bo wydawało mi się, że to WSZYSTKO już było. I miałam ochotę dopowiadać po każdym zdaniu: "bla, bla, bla". Męczyłam...

Ta książka nie powinna powstać.

Czuję się w obowiązku, aby wytłumaczyć czemu to tak wyszło. Czemu ja TO czytam i czemu na dodatek oceniam pozytywnie.

Dawno, dawno temu (czyli będzie ze dwa tygodnie) przeczytałam książkę która skrzywdziła mnie w mózg, w logikę, w uczucia, w emocje, we wszystko. Więc moje oczy i ręce skierowały się w stronę szeroko pojętego resetogennego guilty pleasure.

Padło na filmową wersję Greja, którą zaliczyłam do tej pory już trzy razy, ale nadal mi było mało Greja w Greju.

Na powtórkę z POV Any jakoś melodii nie było, więc do mojej zmęczonej, skrzywdzonej głowy wpadł pomysł przeczytania POV Kryszcziana.

No i siup i wylądował.


I jak to facet o wysokich umiejętnościach dawania przyjemności wszelakiej, zrobił mi dobrze.


Ja wiem. To jest odgrzany kotlet. Potem przemielony z dodatkiem białka sojowego i skórek na pasztet, potem z tego pasztetu powstała psia karma. A na koniec z niej gulasz na obiad.

Wiem to wszystko i jeszcze trochę, tylko co poradzić, skoro się podobało? :D

Nie było wewnętrznej bogini jak już wspominałam, ani rozpadania na kawałki, co w oryginalnej trylogii zapewniało mi pionowy start.

Było za to trochę inne spojrzenie na oklepaną całość. Wiem - męski POV pisany przez kobietę to taka trochę baba z wąsem i to doklejanym, ale znów - co zrobię, że była potrzeba wyższa? :D

Gdyby trafiło w inny czas, po innej książce i na humor bardziej wymagający, jeździłabym po tym jak po łyse...

Wprawdzie niewiele wnosi do całości trylogii, jednak to, że jest lustrzanym odbiciem Pięćdziesięciu twarzy Greya z perspektywy samego Christiana nadaje pewnego smaczku. Jako kobiecie czasami niezrozumiałe wydawało mi się zachowanie Christiana, teraz mogłam je pojąć. Przyznam szczerze, często śmieszyła mnie ta książka - faceci faktycznie pochodzą od innej małpy, widać czarno na białym, że inaczej podchodzimy do różnych spraw i czasami komunikacja między nami nie styka:)
Tak jak pozostałe powieści EL James tajemniczo wciąga i nie pozwala oderwać się od czytania.

Rewelacyjna książka. Bardzo dokładnie opisuje uczucia Christiana od początku znajomości z Panną Steele. Nie mogę się już doczekać następnej części. POLECAM!

Jakaś taka wymęczona ta książka, może dlatego, że napisana na usilne prośby czytelników. W dużej części powiela swój odpowiednik oczami Any