Historia Nie-skończona

...właściwie wszystko zależy od tego, czego w książkach szukamy...., czego oczekujemy od "świata" szeroko pojętej literatury, bądź po prostu konkretnej książki - konkretnego autora... W jednym z wierszy Mariusza Bylińskiego ( z tomu "Podróże lokalne") możemy przeczytać: "Z nadmiaru wspomnień tylko tkliwość I wieczne wygnanie duszy z ciała" Wygnanie... Pewnie dlatego w "Historii Nie-skończonej" autor wybrał los Włóczęgi... Odważył się wyruszyć w podróż w czasie i przestrzeni, porzucił "dotychczasowe troski, zgryzoty, plany i zamierzenia." Ale czy na pewno? Czy na pewno wędrówki w przestrzeni wspomnień wolne są od trosk i zgryzot? Włóczęga wyznaje: "zbyt dobrze wiem, jak jedno drobne zdarzenie przeżyte w dzieciństwie, może wpływać na los człowieka..." Zawsze, nawet jeśli tego nie dostrzegamy, jesteśmy elementem jakiejś "małej i "dużej" historii... Włoczęga boryka się z ideą Nieskończoności. Czy idea ta, to niezliczona ilość interpretacji tego, czym żyje nasza świadomość, gdy karmimy ją wspomnieniami, bądź tego, co przeżywamy na bieżąco...? Czy Nieskończoność to "bazar", pełen przedmiotów i rzeczy, których tak zachłannie potrzebujemy by żyć "pełnią", a bez nich tylko nagość, samotność i pustka? A może Nieskończoność tkwi w spotkaniu z człowiekiem, w dialogu z Jorgosem, sedziwym stryjem, profesorką-zielarką, Rudą Anką...etc. Bezmiar, beskres i nieskończona ilość znaczeń wymienianych ze sobą słów. Każdy napotkany człowiek "wrzuca kamyk do naszego ogródka" nadając z pozoru dobrze z...

„Historia Nie-Skończona” Mariusza Bylińskiego to literacka wędrówka. Spacer poza czasem, w magiczno-realny świat, w którym prawa natury wydają się złudzeniem. Narrator prowadzi subtelną grę i wodzi czytelnika za nos. Z jednej strony figury świętych w kościele rozprawiające o pokusach, ptak monologujący o karierze literata, nawet chrzęszcząco-gadający żwirek, kierujący krokami porzucającego wszelkie zobowiązania Włóczęgi, z drugiej strony przekaz, że to wszystko jest realne, przeżyte przez narratora, a może nawet samego Autora. Z tej wędrówki i z kolekcjonowanych po drodze słów wyłania się obraz Człowieka, złożoności jego natury, jego mocy i niemocy wobec jedynej pewnej rzeczy w tym świecie-Nieskończoności, czy raczej Nie-skończoności. Dużo w tym obrazie autoironii i dystansu. Dużo charakterystycznej, błyskotliwej zabawy słowami i zaskakujących skojarzeń. Ta książka pozostawiła we mnie niedosyt. Niechętnie opuszczałam ten barwny świat i pomyślałam, że szkoda, że ta opowieść nie toczy się dalej. Choć „Historii Nie-Skończonej” nie można nazwać historią skończoną. Na szczęście zawsze można wrócić do opowieści starego Greka o duszy, albo do rozmowy o przemijaniu z Kobietą, spotkaną na szlaku na Musalę. I tych powrotów może być nie-skończenie wiele.

Zanim przeczytałam tą książkę wyobrażałam sobie wiele koncepcji, które w przygotowanie swojego dzieła mógł włożyć Mariusz Byliński. Nie wiem dlaczego ale za każdym razem lektura ta kojarzyła mi się z "Grą anioła" i "Cieniem wiatru" C. R. Zafona. Tym bardziej nie mogłam się doczekać chwili, w której miałam zagłębić się w "Historię Nie-skończoną". Muszę przyznać, że historia Kolekcjonera i zarazem Łowcy Słów nie rozczarowała mnie. Czasami bardzo dobrze jest przeczytać literaturę różniącą się od znanych wszystkim standartów. Cieszę się, iż autor książki wpadł na taki, a nie inny pomysł przedstawienia nam poszczególnych wydarzeń. Fascynujące jest również odnalezienie przez bohatera znaczenia otaczającej nas rzeczywistości. "Historia Nie-skończona" została napisana ładnym stylem, chociaż momentami należało dobrze wczytać się w ułożone przez pana Mariusza słowa, by w pełni zrozumieć ich przesłanie. Być może tylko ja mam takie odczucia. Sprawdzić tego w chwili obecnej nie mam jak, ponieważ nie znam nikogo, kto czytałby interesującą nas lekturę. Książkę chciałabym polecić czytelnikom poszukującym w literaturze czegoś odmiennego. Wydawnictwo Papierowy Motyl, 2010 ISBN: 9788362222100 Liczba stron: 210 Ocena: 7/10

Nie mam pewności, czy w ogóle zrozumiałam, o co autorowi chodziło. Moje przemyślenia zawarłam w recenzji, chciałabym jeszcze tylko dodać, że chyba jest to książka dla tych, którzy sami myślą o pisaniu. Stara dobra zasada pisarska mówi, żeby pisać o tym, o czym się wie; czyli bazować jakoś na własnych przeżyciach. I chyba tak robi właśnie narrator tej historii. I pokazuje, jak można się zapętlić w tym pisaniu, przerobić własne doświadczenia na tematy pisarskie do tego stopnia, że traci się "grunt pod nogami", w pewien sposób traci się swoje życie. Do przemyślenia.