Opinia na temat książki Immunitet

Chyba dopiero po czterech tomach, odpowiednim poziomie gorączki i „naćpania” lekami jestem w stanie zrozumieć fenomen tej serii. Nie jest to w żadnym przypadku „wysoki poziom”, nie jest to również „niespotykane i porywające pióro”, nie są to także „realistyczne postacie, z którymi możemy się utożsamiać”. To po prostu czytadło, które na okładce zamiast „polecajek” powinno mieć wielkimi literami wypisane „czyta się LEKKO i ŁATWO i CZCIONKA JEST DUŻA”. Autentycznie, dzięki połączeniu audiobook + ebook człowiek jest w stanie przeczytać (niekoniecznie przetrawić) to w mniej więcej 6 godzin. Czyli akurat - na 2 dni po powrocie z pracy, ewentualnie jeden spędzony w łóżku. I nie trzeba się wcale angażować, ani zastanawiać, co się czyta. W sumie – po stresującym dniu w pracy ideolo, kto by sobie chciał „de-na-el” zawracać czymś ciężkim. Nawet wydarzeń nie trzeba analizować. Od przeczytać, zapomnieć, sięgnąć po następną część. Hurtowo. Dlatego też i autor hurtowo tworzy te potworki.

Tylko cholera, to dalej nie zmienia tego, że te książki powinny stać na półkach z fantastyką, a nie kryminałami. Już pomijam to śmieszkowanie, strojenie się na wielkiego pana obeznanego z „internetami”, wciskanie wszędzie mało ambitnych żarcików, no zdarza się, tak w sumie można trafić do większego grona odbiorców, jestem w stanie to usprawiedliwić. Ale powtórzę to po raz kolejny – trochę realizmu. Naprawdę, odrobinę. Ciężko mi kupić historię o wiecznie nawalonej Pani Mecenas, która śmierdząca wódą i zataczająca się lata po sądach, w sumie praktycznie jawnie „kręci” ze swoim byłym podopiecznym i nie interesuje się nią ORA. Ja wiem, wiem. To tylko książka, wymysł, można naciągnąć fakty. No ale żeby aż tak? Wiadomo, tu liczy się kontrowersja, dlatego mamy młodego sędziego TK, który okazuje się przemocowym świrem (jakby tego nie było, to co? Za nudno, nie?), mamy babę skrajnie uzależnioną od alkoholu, aplikanta, który może sobie pozwolić na sprzęt od Apple i auto (i to bez pomocy rodziców! A taki przeciętniaczek. No, no… Może i dla wielu mi podobnych jest jeszcze szansa na spektakularną karierę przed 30 – nie. To żart. A raczej śmiech przez łzy).

Jeśli ktoś zastanawia się po co katuję się czymś, co nawet mi się nie podoba to proszę bardzo – odpowiedź (a raczej odpowiedzi są proste):
1) Mój mózg przypomina jajko sadzone.
2) Nie mam siły czytać niczego, co wymaga głębszych procesów myślowych.
3) Lektor ma fajny głos.
4) Chcę dobić do chociaż 39 książek w tym roku, by nie odstawać od lat poprzednich, a czas nieubłaganie ucieka.

Dziękuję za uwagę, nie polecam, cieszę się tylko z abonamentu w Legimi.