Itaka i dalej

W zbiorze krótkich szkiców Claudio Magris opowiada o przygodzie modernizmu: zastanawiając się nad twórczością Hofmannsthala, Canettiego, Musila, Sveva, Kafki, czyni z niej metaforę nowoczesnego kryzysu kultury, utraty fundamentów, rozpadu spójności \"ja\", wykorzenienia jednostki. Pisząc o literaturze, pisze jak zwykle o czymś wiecej, o zagrożeniach i szansach, które wciąż nas dotyczą. Klamra jest figurą podróży: tej klasycznej, od Homera do Joyce\'a, zataczającej koło, zachowującej pojęcie domu, owej tytułowej Itaki, oraz tej modernistycznej, między innymi Musila, w której wykorzeniona jednostka podąża po linii prostej, gubiąc swoją tożsamość. Joanna Ugniewska