Jeździec Miedziany

Po raz kolejny skusiłam się na książkę zachęcona w głównej mierze niezwykle pochlebnymi opiniami czytelników, ale nie tylko: ważną rolę odegrała tutaj wojna, zwłaszcza, że widziana jest oczami mieszkańców Związku Radzieckiego, a tego typu historii niewiele czytałam. I cóż, rozczarowałam się. Błędów merytorycznych odnośnie wątków historycznych nie dotykam, za małą mam na ten temat wiedzę i wielu po prostu nie dostrzegłam, dowiadując się o nich z opinii innych osób. Pozostałych błędów natomiast autorka także się nie ustrzegła, co nieco denerwowało (słynna obrączka). W dalszej kolejności – bohaterowie. Zaczynając od głównych postaci – Tatiany, infantylnej (co można jednak jej wybaczyć, ma w końcu dopiero 17 lat, prawie dziecko), dobrej do granic możliwości, niezwykle upartej i momentami głupio nierozsądnej, która w dodatku w błyskawicznym tempie przechodzi wielką metamorfozę – od nastolatki, która nigdy w życiu nie robiła nawet samodzielnie zakupów, do nieustraszonej i ofiarnie niosącej pomoc każdemu potrzebującemu kobiety, poprzez Aleksandra – ucieleśnienie wszelkich męskich cnót, poczynając od nieziemskiego wprost wyglądu na niesamowitej odwadze i męstwie kończąc, a przy tym niezwykle porywczym, agresywnym i brawurowym (zgłasza się chociażby na ochotnika do sprawdzenia czołgiem, czy lód na zamarzniętym jeziorze wytrzyma jego ciężar – nie wytrzymał…, a to wszystko po tym, jak obiecał swej ukochanej, że „będzie na siebie uważał"). To właściwie jedyne w miarę pozytywne postaci te...

Jejku! To było piękne! Przyznam szczerze, że nie lubię literatury wojennej czy historycznej- po prostu mnie nie ciągnie, ale po przypadkowym odkryciu jej przez koleżankę, i po tym jak kolejno przeczytało ja 5 osób z klasy i każda ją poleciła (mimo tego, że miały różne upodobania jeśli o literaturę chodzi) postanowiłam zerknąć, cóż takiego w niej jest. Przeraziła mnie trochę liczba stron, bo czytuję raczej krótsze książki, ale parłam na przód i czytałam..cały weekend majowy i nie żałuję! Absolutnie nie! Książka świetna, piękna historia prawdziwej pierwszej miłości. Miłości w czasie wojny. Miłości, dla której warto żyć, i za która warto oddać życie. Po prostu mnie urzekła, nie mogę się doczekać, aż dorwę się do następnej części i jeszcze kolejnej. Muszę wiedzieć jakie były dalsze losy Tatii i Szury... och! Jacy oni cudowni! Jedno odda życie za drugie, nie przeżyje bez drugiej połówki. Potrafią wyczytać wszystko ze swoich twarzy, z oczu, z drżenia ciała. Jestem pewna, że Tania będzie chciała odnaleźć Aleksandra, że wyciągnie go z tego koszmaru, bo nie jest w stanie żyć bez swojego ukochanego. To jemu wszystko oddała..oddała mu serce. Ale już więcej nie będę zdradzać i się domyślać, tylko będę czytać dalej:p. Oczywiście bardzo dobre opisy głodu w Leningradzie. Wcześniej nie zdawałam sobie nawet sprawy jak ogromna to była tragedia. Pomimo tej pomyłki z obrączką Aleksandra, która ciągle nie dawała mi spokoju i tak jest super! Polecam książkę każdemu, naprawdę każdemu! :)

Wspaniala!Chociaz nie...Cudowna! Ksiazka ta ma wszystko to co poszukuje i kocham w ksiazkach: duzo emocji, ciekawosc nastepnej strony, napisana w taki sposob,ze czlowiek przenosi sie w czasie i razem z bohaterami przezywa ich perypetie,a w tej pozycji bylo ich na prawde duzo. Spotkalam sie z opiniami,iz wedlug niektorych bylo za duzo erotyki,ale czy na pewno? Po prostu z wielka dokladnoscia zostaly opisane wszystkie uczucia-tak jak pierwsza wielka milosc i pozadanie,a to pozwala wlasnie wczuc sie i zrozumiec dokladniej Tatiane i Aleksandra...To wlasnie Oni uswiadomili mi jakie ciezkie chwile i zycie jest w trakcie wojny,jak smakuje ostatni okruszek chleba i ile oznacza siła czlowieka,wiara i nadzieja,ktora nie opuscila ich do samego konca. Polecam wszystkim ta pozycje,a ja juz nie moge sie doczekac nastepnej czesci,ktora z pewnoscia rowniez mnie nie zawiedzie:)

Nie sposób się nie zgodzić z poprzednimi komentarzami. Nie mogłam spać, na początku przez to, że nie mogłam się oderwać od lektury, potem, bo przeżywałam losy bohaterów. Ta książka wiele we mnie zmieniła... Wiem, że może do bardzo ambitnych nie należy, chociażby właśnie przez opisy erotyczne, które ciągnęły się za długo. Pomimo tego, ta książka może doprowadzić człowieka do głębszych refleksji... Jakich? Myślę, że każdy będzie miał swoje.

Mimo że muszę zgodzić się z przedmówcami - książka Paulliny Simons nie jest wolna od wad, nie potrafię się powstrzymać od piania na cześć całej Trylogii, z której pierwsza część niewątpliwie pozostaje moją ulubioną. Piękna historia miłości, realistyczny opis głodu w Leningradzie i przyjemny styl autorki sprawiają, że książka jest naprawdę godna polecenia :)

NR 1 na mojej liście chciałoby się powiedzieć ''taka miłość się nie zdarza''. Książka ma dla mnie wszystko: wielką miłość i namiętność z historią w tle. Ciekawych boahaterówi i trzymającą w napięciu fabułę. Od kiedy ją przeczytałam żadna książka już mnie tak nie wciągnęła.

Cóż można napisać nowego o książce legendzie,którą pokochały dziesiątki a może setki milionów czytelników na całym świecie.
Czytając opinie na temat tej powieści przeważnie same ochy i achy typu : porywająca historia trzymająca w napięciu, zapierająca dech w piersiach, nie można oderwać się od czytania....itp. itd pomyślałam muszę koniecznie przeczytać.
Trochę ciężko mi ocenić tę książkę, ponieważ nie do końca wiem jakie emocje we mnie wzbudziła. W jakiś sposób rozumiem popularność tej książki, gdyż fajnie się ją czyta i w każdym razie na tyle wciąga czytelnika, że nie pozwala oderwać się od lektury. Ale myślę, że trochę narażę się wielbicielom tej pozycji gdyż nie wszystko mi się podobało.
Jeździec miedziany” nie jest według mnie książką wybitną, ale na pewno ciekawą z uwagi na ukazanie dramatu ludności podczas historycznej blokady Leningradu w czasie II wojny światowej oraz sytuacji wewnątrz radzieckiej armii.
Oczywistym plusem powieści jest tematyka pięknej i trudnej miłości oraz związane z tym mocno wzruszające sceny.Obok tych dwojga bardzo ważnym bohaterem jest miasto ze wszystkimi jego mieszkańcami.Przyznam, że nie znam świetnie realiów życia w oblężonym Leningradzie, podejrzewam więc, iż mogą one być niezbyt wiernie przedstawione – wszak to nie pozycja historyczna.
Niemniej jednak od dawna już żadna lektura mnie tak nie poruszyła, chyba ze względu na opis sytuacji w oblężonym Leningradzie.
Czar prysł w momencie słynnej sceny a raczej scen e...

W czerwcu 1941 roku w Leningradzie siedemnastoletnia Tatiana Mietanowa poznaje młodego oficera Armii Czerwonej – Aleksandra Biełowa. Ona siedzi na ławce na przystanku, jedząc lody i podśpiewując pod nosem, gdy wokół trwa chaos, on przystaje oczarowany jej spokojem i beztroską. Ich oczy spotykają się i odtąd należą już do siebie. Nie mogą żyć bez siebie i nie mogą być ze sobą. Książka wyzwala wiele emocji – i tych dobrych, i złych. Momentami bawi, irytuje, ale też głęboko wzrusza. Co mnie w tej powieści irytuje? Zupełnie niepotrzebne w tej powieści opisy erotyczne oraz nieznajomość realiów ZSRR. Powieść , mimo tych niedociągnięć czyta się świetnie .

Oczarowała mnie ta książka. Niesamowita historia o miłości - tak, zdecydowanie tak. W niektórych momentach, zachowanie Aleksandra mnie rozczarowało. Ale ogólnie książka w pełni - jak dla mnie - zasługuje na '5'.

Wspaniała najlepsza książka jaką ostatnio czytałam. Wzruszająca, pełna emocji, przeczytałam ja w dwa dni, a następnie pojechałam kupić kolejne części. Polecam wszystkim

Przeczytałam , a właściwie pochłonęłam w tempie zadziwiającym książkę zatytułowaną '' Jeździec Miedziany '' i przyznaję iż dawno żadna książka nie wywołała u mnie aż tylu i tak silnych wrażeń i emocji , skrajnych zresztą . Trudno mi ocenić tę pozycję , ponieważ to co podobało mi się w jednym miejscu książki i opisywanej akcji w drugim mnie trochę raziło , stąd ta skrajność . Autorka na pewno potrafi czarować słowem . Czytałam tą pozycję z rozdziawioną buzią , jak dziecko które słucha dobrze opowiedzianej bajki , trochę pięknej , a jednocześnie trochę strasznej i okrutnej . Paulina Simons to pisarka bardzo dokładna . Jej dbałość o szczegóły opisywanych sytuacji jest zadziwiająco pełna i uporządkowana . Nic w jej książce nie jest umieszczone przypadkowo , wszystko jest potrzebne i zrozumiałe jako opisywane sceny , czy fakty , jedynie mam zażalenia co do intensnsywności tych opisów . Wpadłam w tę lekturę jak w czarną dziurę , całkowicie mnie ona pochłonęła . Postacie są psychologicznie pełne i to nie tylko te pierwszoplanowe , ale i te drugoplanowe jak na przykład babcia , czy rodzice Tatiany Daszy i Paszy . Najwięcej i jakże zróżnicowanych emocji wywołała u mnie postać Tatiany . Od zwyczajnej zazdrości , kiedy Tania i Aleksander się poznali , te motylki w ich brzuchach , te spojrzenia udające że wcale nie patrzą , to bicie serc , które słyszeli nawzajem udając że nie słyszą . Tego im pozazdrościłam . Tej pierwszej roześmianej , ckliwej , przesłodzonej miłości , która jest tak c...

Paullina Simmons napisała całkiem zgrabny romans akcji z historycznym tłem. Pełną pasji, emocji i akcji bajkę dla dorosłych... http://zawsze-z-ksiazka.blogspot.com