Judasz

"Każdy, kto jest gotów się zmienić, mówił Szmuel, kto ma śmiałość się zmienić, zawsze będzie uważany za zdrajcę przez tych, którzy nie są zdolni do jakiejkolwiek zmiany, śmiertelnie się jej boją, nie rozumieją jej i żywią do niej niechęć.”

Smutek bohaterów, smutek deszczowej Jerozolimy, smutek będący efektem rozmyślań, doświadczeń, życia… I samotność. Przygnębiająca. Mimo wielu słów. Mimo wymiany poglądów. Mimo prób przebicia się przez swoją samotność do samotności drugiego…

To moje szóste już spotkanie z bohaterami Oza. Z bohaterami, u których uderza brak życia. Nieumiejętność? Czy niemożność życia? Pokolenia przetrzebione i okaleczone doświadczeniem europejskiego antysemityzmu lat trzydziestych i czterdziestych, holokaustu, wojen o państwo izraelskie… Ile razy można podnosić się? Ile razy uwierzyć w życie? I jak po takich doświadczeniach żyć? I wychowywać dzieci?

W sferze fabularnej mamy tu dwudziestokilkuletniego studenta Szmuela Asza, który z powodu splotu okoliczności przerywa studia i podejmuje pracę w domu starego intelektualisty. Oprócz codziennej pracy, polegającej na kilkugodzinnych rozmowach ze staruszkiem, Szmuel czyta, rozmyśla, poszukuje i dyskutuje na temat będący zagadnieniem swojej niedokończonej pracy dyplomowej: „Jezus w oczach Żydów.” Ważnym wątkiem "Judasza" jest też fascynacja młodzieńca kobietą: wdową po bohaterze izraelskim i córką zdrajcy. Tłem wydarzeń są wspomnienia i przemyślenia dotyczące powstania państwa żydowskiego. I...