Spokój doskonały

„Spokój doskonały” to opowieść o życiu w jednym z izraelskich kibuców. Mamy tu starych, dla których kibuc miał być urzeczywistnieniem idei i młodych, dla których idea rodziców jest czymś przebrzmiałym, a kibucowa rzeczywistość niekoniecznie równa się spełnieniu marzeń. Mamy tu życie we wspólnocie, w której sekretarz kibucu naprawdę troszczy się o losy każdego, w której komisje do spraw różnych działają naprawdę, w której ludzie w nawale prac polowych, sami z siebie wstają wcześniej, by godzinę lub dwie przed swoją pracą odchwaszczać pole bawełny.

Rozdwojenie. Między marzeniami a powinnością. Między wspomnieniem a rzeczywistością. Między entuzjazmem i wiarą pionierów, a znużeniem kolejnego pokolenia.

Oderwanie od korzeni. Nie ma starych ludzi, nie ma starych zwyczajów… Pionierzy, założyciele kibuców, są pierwszym pokoleniem starzejącym się w nich. A jednak ciągle czuć ciężar przeszłości.

Problemy Jonatana. Marzenia czy powinność? Wzywający z wewnątrz głos czy spełnianie oczekiwań bliskich? Jakość życia w momencie, kiedy podjęło się już decyzję, a jeszcze coś wstrzymuje od jej realizacji. Uczciwość wobec innych czy uczciwość wobec siebie?

Poruszający w swej wymowie list Jolka Lipszyca do Eszkola. Czy zawsze pod koniec życia przychodzą tak smutne refleksje? Czy tylko wtedy, gdy wszystko podporządkowało się idei?

I monolog Jonatana podczas jego nocnej wędrówki do Petry. Mocny.

To już trzecia, z przeczytanych przeze mnie, książ...