Czarownik swojego plemienia

Kolejne spotkanie z twórczością Oza, choć tym razem to zbiór kilkunastu esejów powstałych na przestrzeni lat (najstarszy pochodzi z roku 1967, a najświeższy z 2003), dostarczyło mi prawdziwej czytelniczej przyjemności. Jest coś w postrzeganiu i przedstawianiu świata przez Oza, wyrażanemu niezmiennie pięknym i precyzyjnym językiem, co nieodmiennie uwodzi mnie i przenosi w inny wymiar wrażliwości i doznań intelektualno-duchowych. I pobudza do refleksji. Często gorzkich.

„Czarownik swojego plemienia” to zbiór, który ponadto pozwala nam spojrzeć na Izrael i syjonizm z innej perspektywy. Pozwala nam również, co wynika z istoty eseju, lepiej poznać autora. Stefan Bratkowski w posłowiu napisał: „Jak Czytelnicy mogli zauważyć po lekturze tych szkiców, sam Amos Oz to powieść. Powieścią jest i młodsze odeń państwo Izrael. Oz jest powieścią psychologiczną i powieścią psychologiczną jest Izrael.”

Polecam, zwłaszcza tym, których intryguje wielostronne spojrzenie na rzeczywistość.

„Jestem wyczulony na skażenie języka i dobrze wiem, że zafałszowany język jest zwiastunem wszelkiego zła. (…) To nie przypadek, że komunizm i faszyzm mają podobne słownictwo. Nienawidzą kosmopolitów, nie cierpią pasożytów…” (z rozmowy, jaką we wrześniu 1994 roku przeprowadziła z pisarzem Danuta Sękalska, tłumaczka)

„Zawsze i wszędzie tyrania, ucisk, rozkład moralny, prześladowania i masowe mordy zaczynały się od deprawacji języka, który to, co podłe i brutalne, przedstawiał jak...