Mój Michael

„Czy rzeczywiście dzień jest podobny do dnia. Żaden nie pozostawia najdrobniejszego śladu. Miałam wobec siebie wielki obowiązek każdy dzień, każdą godzinę opisać w tym zeszycie, bo moje dni są moje, tymczasem ja leżę, a dni mkną galopem, uciekają jak góry za oknem pociągu (…)”

Mamy tu Jerozolimę lat pięćdziesiątych XX wieku, z kartkami na żywność, z echami wojny izraelsko-arabskiej końca lat czterdziestych. Mamy w tle młode państwo izraelskie i wojnę 1956 r. Mamy wreszcie młodego studenta geologii (później uczonego) i wybrankę jego serca Chanę, która jest narratorką opowieści. Pojawiają się również wątki kibucowe, elementy polskie, sny i znaki.

Główna bohaterka, Chana, trzydziestolatka, opisuje 10 lat swojego życia u boku tytułowego Michaela – od momentu pierwszego spotkania, po chwilę obecną. Obcowanie z myślami, fantazjami i przeżyciami Chany nie należało do przyjemności, sprawiło mi problem. Bo nie do końca zgadzam się z krytykami, że „Mój Michael” jest studium rozpadu związku. Bo ja tego związku nie dopatrzyłam się od samego początku. Bo choć „do tanga trzeba dwojga”, tam na parkiecie był tylko Michael. I nie zmienią tego słowa Chany: „Jestem zamężną trzydziestoletnią kobietą. Moim mężem jest doktor Michael Gonen, geolog, zgodny człowiek. Kochałam go.” – sugerujące zaangażowanie uczuciowe z jej strony. Kiedyś. W przeszłości. Miałam wrażenie, że Chana od samego początku była obok. I obserwowała, jak wciela się w życie jej myśl z dzieciństwa: „Nie pragnęła...