Jutro będziemy szczęśliwi

W życiu recenzenta pojawiają się takie książki, o których po przeczytaniu nie potrafi opowiadać. Nie dlatego, iż historia była kiepska, nudna i czytania zamiast być przyjemnością, było jedną wielką udręką. Lecz dlatego, iż historia była tak swoiście piękna, głęboka, refleksyjna i wzruszająca, że zbudowanie sensownych, błyskotliwych zdań jest nie lada wyzwaniem. Wówczas słowa nie układają się zdania. Zdania nie układają się w całokształt. Taki recenzent ma wtedy poczucie, iż wolałby nie relacjonować tego, co zostało mu opowiedziane, ponieważ tak bardzo pragnie, aby to zostało tylko i wyłącznie w nim. Pragnie schować to charakterystyczne piękno, te wyraźnie, subtelnie i jednocześnie sile emocje w swoim wnętrzu. Pragnie rozkoszować się smakiem danej lektury w samotności. Tak po prostu. Ale... Postaram się Wam przybliżyć, to piękno, te emocje.

A tak w ogóle macie tak czasem? Że po przeczytaniu, wolelibyście, zachować dla siebie to co właśnie zostało Wam opowiedziane? Nie dzielić się z tym nikim? Bo tak. Ja właśnie tego doświadczyłam po raz kolejny... Anna Dąbrowska napisała, piękną, mądrą, wartościową historię. Historię, która posiada wiele pięknych życiowych prawd, o których w tym zabieganym świecie często zapominamy. W świecie, gdzie często mieć jest ważniejsze od być. W świecie, gdzie konsumpcjonizm rządzi się swoimi prawami. To niewiarygodne, że tak oto prostym przekazem, przekazem tej historii, można otworzyć człowiekowi oczy na wiele istotnych spraw. Ta historia sk...

Jak nigdy nie sugerowałam się wyglądem okładki przy zakupie książki, tak w tym jednym przypadku, właśnie tak było. Urzekła mnie właśnie okładka. Posiadam w swojej biblioteczce wcześniejszą powieść Pani Anny, o której czytałam wiele pochlebnych recenzji, ale jeszcze jej nie przeczytałam. Postanowiłam, że zacznę od najnowszej.

Muszę przyznać, że powieść Pani Anny zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Sprowokowała mnie do wielu przemyśleń na temat miłości i przebaczenia. Są osoby, które wyznają zasadę, że każdy zasługuje na przebaczenie i drugą szansę. Jak to się jednak ma w praktyce? Czy nie jest najtrudniejszym zadaniem zaufać osobie, która nas zraniła i zostawiła bliznę w naszym sercu? Czy prawdziwa miłość zasługuje na to, by dać jej drugą szansę?

" ... kiedy kochana osoba kłamie, to całe ciało boli, jakby chorowało. Cierpi dusza i serce, które pęka na tysiące kawałków."

Ile odwagi i sił potrzeba by zawalczyć o samego siebie i własne szczęście?

" ... Momentami zastanawiałem się, czy nie lepiej i prościej byłoby umrzeć. Nie czuć upokorzenia i złości, która codziennie gromadziła się we mnie, czekając, aż kiedyś nie poradzę sobie z jej nadmiarem."

Z takimi rozterkami borykają się główni bohaterowie powieści Zuzanna i Adam. Znajdujemy tutaj również przykład, do czego może prowadzić nieszczęśliwa miłość i zazdrość. Przyjaźń nie zawsze zmienia się w miłość co boleśnie na swojej skórze odczuł Marcin, z którym Zuzanna znała się od najmłod...

Ja chyba jednak nadal mam problem z polską literaturą. I ile jeszcze z początku wydawało mi się, że trafiłam na coś interesującego, co czyta się bardzo dobrze, płynnie (to fakt, tak jest), o tyle im dalej w książkę tym było bardziej sztampowo, bardziej przewidywalnie, mniej zajmująco. Denerwowało mnie przeciąganie scen. Jak choćby moment kiedy głównej bohaterce matka podaje coś do picia. Szybka scena, bo fabuła tego wymaga, została przeciągnięta rozmiarem i wyglądem szklanki w jakiej podany był zimny napój. Wydłużało to dla mnie i przeciągało książkę.
A szkoda.
Bo sam pomysł jest bardzo przyjemny. I tak sobie myślę, że gdyby nie polukrowanie i bohaterów, i ich rodziców i całego świata Uroczego, to można byłoby przeczytać dobrą opowieść, w którym nie ma tylko złych i bardzo dobrych. Zbyt wyraźna, zbyt jednostronna. A Zuza jest ideałem. I Adam pewnie później już też.
Zabrakło mi realizmu, a sam wygląd paskudnego mieszkania jakie wynajmowała Zuza tego nie zrekompensował.
Choć przyznaję, że to fantastyczna lektura po serii kryminałów jakie ostatnio czytałam. Zdecydowanie cieplej zrobiło mi się na sercu. Polecam, myślę, że wielu osobom książka się spodoba i docenią jej spokojny i bardzo ciepły klimat.