Kamień Rozstania

Jak wiadomo, tomy "drugie" sag niosą ze sobą ładunek akcji oraz liczne rozwinięcia fabularne lecz nie przynoszą zbyt wielu niespodzianek a jeszcze bardziej gmatwają wątki. Nie inaczej, a nawet gorzej jest i tym razem. Po "miażdżącym" wręcz tomie pierwszym, "Smoczym tronie", gdzie mieliśmy suspens, epicką akcję, dwuliniową fabułę oraz uczucie tajemnicy i niepokoju podczas lektury, "Kamień rozstania" rozczarował mnie nieco, zdecydowanie nie utrzymując wysokiego poziomu swojego poprzednika. Pan Williams troszkę przedobrzył i starał się na siłę rozbudować swoje dominium niczym domek z kart. Po pierwsze, zastosował tutaj, znany chociażby z "Innego świata", manewr siekania akcji na pięć, a nawet siedem linii fabularnych. Efekt z tego taki, że gdy czujemy się już wciągnięci przez daną akcję oraz postacie, wątek urywa się i musimy sobie poczekać na ciąg dalszy kolejne kilkadziesiąt stron a zamiast tego czytamy o bohaterach, którzy niekoniecznie przypadli nam do gustu. Co gorsza wątek Simona, nomen omen głównego bohatera, spada w "Kamieniu.." na trzeci plan a zamiast niego śledzimy nudnawe wędrówki Miriamele, nużące i wtórne dywagacje Maegwin lub spływ bagienny Tiamaka. Po drugie, w książce mamy tylko minimum akcji i kilka jej zwrotów a zamiast tego autor serwuje nam dyskusje i rozmowy z których zbyt wiele się nie dowiemy. Wciąż czekamy na jakieś objawienia a tu strona 732 i finito. Po trzecie, najbardziej denerwowało mnie ciągłe mijanie się bohaterów, rozstania i dążenie do spotkania...

Nie przewidziałam w swoim życiu drugiej części trylogii o mieczach, ale po skończeniu pierwszego tomu MUSIAŁAM wiedzieć co będzie dalej, dlatego sięgnęłam po "Kamień Rozstania" i nie zawiodłam się. Mnogość wątków jest świetna, w każdym coś się dzieje; bardzo lubię powieści drogi - polubiłam je u Sapkowskiego, ale nie porównujmy bo dla mnie Sapkowski jest nie do pobicia nawet przez zagranicznych autorów - więc kolejne "questy" Simona i spółki bardzo przypadły mi do gustu oraz zaostrzyły apetyt na kolejne części a także na finał,bo jestem bardzo ciekawa, co zostało na finał, jako że tajemnice, choć częściej już ujawniane, dalej są dawkowane. Bardzo się cieszę, że częściej na kartach mogłam spotkać Jirikiego, bardzo się cieszę, że Simon trochę zmądrzał i już nie jest takim gamoniem. Znacznie lepiej się czyta, niż pierwszą część dlatego nie zrażajcie się, dobrnijcie aż tutaj a nie pożałujecie. Polecam z całego serducha (a podobno nie lubię takiego fantasy..).