Opinia na temat książki Katedra

Izmir Predu poświęcił swoje życie, by uratować członków załogi Sagittariusa, a teraz w Katedrze, która wyrosła z nanozarodników w miejscu pochowania jego ciała, dzieją się cuda. Tak przynajmniej twierdzą ozdrowieńcy i pielgrzymi. Ksiądz Pierre Lavone zostaje więc wysłany na miejsce, by zbadać to zjawisko. Dowiedzieć się, czy cuda są prawdziwe i czy Izmir aby na pewno może być nazwany świętym.

Tytułowa Katedra to żywy twór, który wciąż się rozrasta. Bohatera zachwyca swoją budową, a plastyczne opisy działają na wyobraźnię. W opowiadaniu nie brakuje też enigmatyczności, dzięki czemu najwygodniej czyta się je na jeden raz. W końcu chcemy się dowiedzieć, w czym tkwi sekret budowli, a poza okolicznościami jej powstania dostajemy porcję szaleństwa i niegroźnego fanatyzmu. Wszystko to się przeplata i tworzy prozę bardzo treściwą jak na te dziewięćdziesiąt kilka stron.

„Katedra“ to zgrabna proza, która bawi się subtelnymi, niepozornymi elementami, ale przede wszystkim podkopuje podwaliny świata, w którym ludzie wierzą w cuda i łatwo tej narracji ulec, choć nic nie jest pewne. Logika, szaleństwo i nadprzyrodzone zderzają się w niej ze sobą. Jeśli ktoś znajdzie w tym jeszcze więcej — fantastycznie, ale nie idźmy w patetyzm, który wokół tekstu króluje odkąd został on szkolną lekturą. Jak się cieszę, że mnie to ominęło! Prawdopodobnie to właśnie dzięki temu historia ta tak mi się podobała, a moje myśli czuły się wolne bez klucza interpretacyjnego.