Kopernik. Rewolucje

Fajna książka. To najlepsze określenie, jakie przyszło mi do głowy po odsłuchaniu "Kopernika". Fajne w niej są nawiązania do popkultury: od sienkiewiczowskich "Krzyżaków" po "Grę o Tron". Fajny jest bogaty rys historyczny omawianych przez Orlińskiego wydarzeń, bo autor szeroko rozpisuje się o stanie nauki w czasach Kopernika, sytuacji geopolitycznej i światopoglądowej panującej w ówczesnej Europy, czy nawet procesie wydawania książek. Fajna jest też interpretacja, (bo słuchałem audiobooka) Andrzeja Ferenca.

Ale "Kopernik. Rewolucje" ma też wady i to całkiem sporo: książka momentami nudzi i to pomimo wplatania w treść masy anegdot i lekkiego stylu, bo Orliński za daleko zapędza się w opisy arkanów polityki Księstwa Warmińskiego: wiele tu nazwisk, sporo dat i niekończących się dygresji, za to niewiele dowiemy się o życiu samego Kopernika, (chociaż autor darzy swojego bohatera wielką sympatią), jakim był człowiekiem, co jadał na śniadania, jaki był jego ulubiony kolor itd. - tutaj jednak autor, ze względu na ogólną biedę w materiale źródłowym jest usprawiedliwmy. Gorzej, że z książki niewiele dowiemy się o pracy naukowej astronoma z Fromborka, jakby Orliński bał się, że czytelnik nie podoła zrozumieniu tej wiedzy.

„Kopernik. Rewolucje” to fajna książka, której treść orbituje wokół postaci wielkiego astronoma, i epoki, w której przyszło mu żyć i pracować, jednak pozostawia czytelnika z poczuciem niedosytu. Za mało o Koperniku i jego sp...

Kopernik został w niej ukazany na tle burzliwych czasów, w których przyszło mu żyć. Polityka, wojny, spiski, intrygi, knowania, nepotyzm, walki o stołki (czytaj biskupstwa) zdominowały treść książki. Dużo też w niej o ludziach bezpośrednio bądź pośrednio związanych z astronomem - przede wszystkim o wuju, Łukaszu Watzenrode, któremu to zawdzięcza możliwość studiowania w Krakowie, następnie w Padwie; potem Sculteti, Giese, Dantyszek, Retyk…

Brak wiarygodnych źródeł dotyczących postaci Kopernika na pewno nie ułatwiło pracy autorowi, stąd sporo w tym opracowaniu hipotez, domniemywań , co Orliński za każdym razem podkreśla. Mimo wszystko, “Kopernik. Rewolucje” to dobra książka, napisana świetnym, wciągającym stylem, z wieloma rzetelnymi informacjami, dokładnie opracowanym rysem historycznym epoki i mn...

Biografia „Kopernik. Rewolucje” Wojciecha Orlińskiego to książka, której szkieletem jest życie Kopernika, niejakim punktem wyjścia do szerokiego zarysowania sytuacji historyczno-polityczno-społecznej przełomu XV i XVI wieku. Dlaczego właśnie tak? Bo o Koperniku tak naprawdę niewiele wiadomo na pewno. Autor przeprowadził gruntowny research, ale jako dziennikarz pokusił się też o sporą liczbę hipotez, które uzupełniają biografię Kopernika. Oczywiście prawda historyczna i hipotezy są odpowiednio w tekście zaznaczone, więc bez obaw – nic tu się nie miesza. Książka wydana jest bardzo starannie, z ciekawymi grafikami, pełna zdjęć, przedruków i rycin w każdym z rozdziałów. Pisana bardzo lekkim przyjemnym stylem, nowoczesnym, pełnym odniesień do naszej popkultury, momentami uciekająca się i do humoru – np. kiedy porównujemy współczesne drogi z drogami średniowiecznymi … Książkę czyta się lekko i prosto, choć momentami wymaga również skupienia – szczególnie pod koniec sporo jest nazwisk, które trzeba uważnie śledzić, by się nie pogubić. To ciekawa publikacja, która zadowoli tych szukających wiedzy o życiu w XV i XVI wieku w warstwie średniozamożnej.

Zamierzałem napisać recenzję, kiedy jeszcze żadnej nie bylo na NK, ale teraz, po Carmelu, nie ma potrzeby. Inaczej niż on, nie oceniam tej książki tak krytycznie. Przeciwnie, to znakomity przykład książki popularyzującej wiedzę. W roku Kopernika popularyzacja jego życia i dzieła jest jak najbardziej na miejscu, a to tutaj jest ponadto osadzone w kontekście historycznym, politycznym, naukowym i religijnym czasu, w którym żył. Książka napisana z nerwem i dowcipnie - tak, że i młodzież sięgając po tę pozycję może czytać tę rzecz jak powieść, w której nie brak pasjonującej akcji. Dlatego książkę Orlińskiego oceniam bardzo wysoko, choć i mnie język opowiadania niekiedy, bywało... powiedzmy: zaskakiwał. Nie znałem chyba połowy odniesień Orlińskiego do współczesnej pop-kultury - filmów czy postaci z komiksów. Książka mimo to posiada bogatą bibliografię, wiele ilustracji i jest bardzo ładnie wydana (twarda oprawa, dobry papier i czcionka, no i świetny projekt okładki!). Dodatkowym plusem tego rodzaju opracowania jest to, że przy braku dostatecznej ilości źródeł pisanych dziennikarz w swego rodzaju śledztwie dziennikarskim może posłużyć się domniemaniem, może trochę spekulować, domyślać się - zastrzegając oczywiście, że to tylko domysły - co w opracowaniu naukowym może by nie uchodziło. Znakomita zabawa a przy tym wiele się można dowiedzieć. Toż to przecież idealne połączenie w pozycji popularyzatorskiej! Nie wyobrażam sobie słuchania tej książki w formie audiobuka, mimo, że auto...