Opinia na temat książki Korona śniegu i krwi

 Niby miała być polska "Gra o tron", ale jakoś nie do końca się udało (przynajmniej moim zdaniem). "Korona śniegu i krwi" mnie nie porwała. Historia ciekawa, napisana bez zbędnych ozdobników i przydługich fragmentów o niczym, lecz czegoś jej zabrakło. Przyznaję, że po ok. 200 stronach miałam ochotę dać sobie z nią spokój, ale jakoś udało mi się ją skończyć. Przede wszystkim nie przekonał mnie język, jakim jest napisana "Korona śniegu i krwi" - jest za bardzo współczesny i "wygładzony" (rozumiem, książkę pisała kobieta, ale np. rozmowy "przy kielichu" mogła nieco ubogacić, bo polskiego ducha w nich jak na lekarstwo). Nie podobały mi się również ożywające znaki herbowe. W pewnym momencie nieco się w nich pogubiłam - czy "ożywają" tylko te z płaszczy i tarcz czy te z flag? Trochę to zamotane. Na szczęście opowieść nie przeniosła się do zoo, chociaż chwilami było blisko.