Krwawa dekada. Polska interwencja w Rosji 1602-1612. Dyplomacja, samozwańcy, wojna

"Jeżeli chcemy, aby historia przydała się współczesności i przyszłości, należy odrzucić zarówno złudę krzepienia serc, jak i poniewieranie przeszłości".

Rocznica wygnania Polaków z Kremla stała się w Rosji świętem narodowym. Pojawiły się w związku z tym w pewnych środowiskach hasła antypolskie, nacjonalistyczne i rasistowskie. W Polsce również spotykam się z pewną mitologizacją polskiej interwencji w czasie Wielkiej Smuty. Co jakiś czas pojawiają się w Internecie hasła, które sugerują, że tylko nam udało się zdobyć Kreml, więc jesteśmy tacy wspaniali. Patriotyzm patriotyzmem, ale chyba trochę umyślnie zapomina się o pewnych historycznych szczególikach, które trochę zmniejszają splendor tego okresu w dziejach naszego państwa.

Zwycięstwo pod Kłuszynem, rzecz oczywiście wielkiej wagi i duża zasługa talentów hetmana Żółkiewskiego, ale jakoś zbyt głośno nie mówi się o tym, że najemnicy walczący po stronie rosyjskiej po prostu dali się przekupić, a przy okazji zdradzili Żółkiewskiemu rozmieszczenie oddziałów wroga.

Odnoszę też czasami wrażenie, że niektórym wydaje się, że husaria Żółkiewskiego jak ruszyła z ojczyzny, tak po prostu wparowała zwycięsko do Moskwy, tratując po drodze wszystko i wszystkich. Rozbicie obozu w podmoskiewskich wsiach i długie pertraktacje, które odbywały się na Dziewiczym Polu, dyskretnie przemilczamy.

Wzięcie stolicy również nie miało odbyć się szturmem, a fortelem. Pod pretekstem zakupu żywności do Moskwy miały wejść dw...