Książę w lśniącej zbroi

Myślałam, że będzie lepiej. Wiem, że Chase w seriach rozkręca się powoli, ale przyznaję, że blurb rozpalił moje nadzieje. Zdecydowanie miałam ochotę na spotkanie z bohaterami w takim obiecywanym wydaniu. Jak wyszło? Mniej ciekawie, mniej zajmująco, mniej przygodowo. Więcej przegadanie, więcej w biegu, więcej w słowach.
Ale nie, proszę mnie źle nie zrozumieć. Jestem ostatnią osobą, która ganiłaby autora za takie więcej czy mniej, ale tym razem to więcej w połączeniu z mniej sprawiło, że jest mniej zajmująco i więcej spokojnie, za spokojnie.
Gdzie ci bohaterowie, porywający młode dziewczyny, źli, których trzeba sprowadzić na dobrą drogę, szaleni, a nie tak poukładani, łamiący reguły (trochę szybciej niż zrobił to bohater tutaj)? Gdzie ta mroczna trójka książąt przed którymi ostrzegają matki, ciotki, a bracia łypią na nich złym okiem? Bohaterka z wielkim plusem w postaci okularów i kolejnym: ciętym językiem i szaleństwem bibliotecznym w oczach. Fajnie brzmi i fajnie czyta się takie bohaterki, ale tutaj chyba było trochę za dużo jej, jej docinania, jej zdecydowania czy niezdecydowania, kurcze w sumie jej jako jej.
Plus za przepychanki słowne, minus za to, że niemal nimi ta książka stoi. Czy tak można utrzymać zainteresowanie czytelnika? Pewnie można, ale znacznie trudniej niż gdyby zbudować ją na porządnej historii, a nie dialogach z przypadkowymi działaniami bohaterów.
Doskonała do odprężenia i zapomnienia. Pewnie szybciej niż później, ale nie wszystko trzeba p...

Książka, która urzekła mnie praktycznie natychmiast. Już sama okładka nastraja pozytywnie; treść jest odbiciem słonecznej okładki: Jasna, ciepła, pogodna - jak letni dzień. I tak właśnie odbieram książkę Chase: jako niezwykle ciepłą i sympatyczną. Doskonałe remedium na listopadową szarugę.
Fabuła jest prosta lecz nad wyraz emocjonująca. Przypadki głównej pary opisane są z wdziękiem i humorem. W tym miejscu należą się wyrazy uznania dla Magdaleny Sikorskiej jako tłumacza - lekkość stylu i dowcip nie biorą się znikąd.
Jedynym minusem "Księcia..." może być miejscami zbyt współczesny język.
Nie zawsze. Czasami. Tyle i tylko tyle. Cała reszta to wyłącznie radość dla oka.
A nie sposób czytać "Księcia..." z nutą rozbawienia. Bohaterowie, mimo prezentowanych wad są wyjątkowo sympatyczni. Nawet Ashmont, choć pijus i warchoł. Fakt, poszkapił sprawę, ale po kozacku zachował twarz. Zaprawiona brandy Olivia zachowuje się może dziecinnie ale nie irracjonalnie. Ripley nie jest głupcem. Robi co może, by uratować to, co zostało z reputacji zbiegłej panny młodej. A panna jest, cóż... Tą jedyną. Odpowiedzią na wyobrażenia o bratniej duszy i drugiej połówce jabłka. Rozdarty między powinnością a uczuciem Ripley - by tak rzec - wypadł z łódki w miednicę. I chociaż dusza podpowiadała, jak się rzecz skończy - miałam swoją chwilę zwątpienia. Bardzo, bardzo wciągająca lektura. Bez reszty zachwycająca. Z niekłamaną przyjemnością stawiam ją wśród książek szczególnie lubianych. I po cichu...