Książka o przyjaźni

Książka nie porywa tak jak debiut autora ("Taśmy rodzinne"). Bliskie mi są rozterki głównych bohaterów, którym ciężko jest się odnaleźć jako trzydziestolatkom. Z tej perspektywy jest dobrze, ale niestety te kilka-kilkanaście trafnych spostrzeżeń nie złożyło się w mojej głowie w porywającą historię.

Książki wysłuchałam w formie audiobooka i w odbiorze nie pomógł mi słaby lektor - Antoni Królikowski. To, że ktoś potrafi czytać, nie oznacza, że powinien zostać lektorem.

Fajne. Nie mój target, ale podobało mi się. Inteligentne, neurotyczne, dowcipne. O dylematach Millenialsów. O pokoleniu moich dzieci.

Książki o tematyce przyjaźni towarzyszą w znacznej większości czytanych przez nas książek. Jest elementem budującym fabułę jednak pozostaje na drugim planie. W książce Macieja Marcisza to właśnie przyjaźń jest głównym i fundamentalnym elementem w książce.

Czym tak naprawdę jest przyjaźń? Wiedzą to osoby, które mają swojego powiernika, osobę której mówią wszystko i o wszystkim, z którą się wspólnie śmieją i płaczą, po prostu rozumieją się bez słów. Nawet kiedy czas odbija się na codzienności, a drobne sprzeczki nie wpływają w żaden sposób na dalszą zbudowaną relację, wiadomo, że jest to głębsza relacja i nie tak łatwo ją rozdzielić. Niestety są również osoby, którym nie dane mieć swojej bratniej duszy, same wybrały taką drogę, bądź jeszcze nie natrafiły na swojego powiernika.

Mówi się, że rodziny się nie wybiera, ale przyjaciół już tak i jest się z nimi bardziej zżytymi niż z łączącymi ludźmi więzami krwi. Tak też było z tą trójką bohaterów "Książki o przyjaźni", w których losy tak różnych od siebie osób, połączyły się w dopełniający sposób.
Poznajemy Kasię, Michała i Dorotę, którzy można powiedzieć, znają się od zawsze i pomimo rozłąki w dalszym życiu ich przyjaźń trwa. Jednak nawet między tak zgraną paczką utkwiła pewna tajemnica, która przez czysty przypadek odkrywa światło dzienne..

Niezwykle rzeczywista opowieść o zwykłych ludziach mierzących się z własnymi problemami, w których ich decyzje i postanowienia ukazują codzienne kompromisy z...

Nie miałam wobec niej oczekiwań, a i tak to co otrzymałam wywołało u mnie ogromny zachwyt i pozytywne zaskoczenie!

Książkę czyta się bardzo szybko, a jej zakończenie wywołało u mnie smutek, że to już koniec tej wspólnej przygody. Pozycja ta skupia się na przyjaźni, ale porusza także inne tematy dotyczące dorastania, związków, odkrywania siebie. Autor zaprasza czytelnika w podróż po przygodach i codzienności grupy przyjaciół. Pokazuje jak ta relacja się zmienia, jakie czynniki wpływają na jej kształt i rozwój oraz jak wiele dobrego płynie z pielęgnowania przyjaźni.

Poprzez przedstawienie prostych, codziennych i zwykłych historii o relacjach występujących między przyjaciółmi, autor przekazuje ogrom wartości i skłania do głębokich refleksji. Literatura piękna zawsze budzi we mnie pewien niepokój – czy poradzę sobie z ciężarem tego gatunku, zrozumiem często złożone przekazy… Ta pozycja jest prosta i łatwa w odbiorze co uznaję za duży plus. Uwielbiam humor w książkach, a tutaj ilość ironii i sarkazmu była idealnie wyważona. Może to się okazać bardzo subiektywnym stwierdzeniem ze względu na podobieństwo wieku czy środowiska między mną, a bohaterami, ale bardzo szybko ich polubiłam i czułam, że postacie są prawdziwe, nie wyidealizowane. Odniosłam wrażenie, że czytam historie swoich znajomych opowiedziane w wiadomości. Ta naturalność i ukazanie rzeczywistości takiej jaka jest ogromnie mi się spodobało. Chwile radości i uniesień ...

Książka reklamowana jako opowieść o tym, o czym dotąd się nie pisało. O ile łatwo dałem się porwać „Taśmom Rodzinnym”, to tym razem ostatnie dzieło Pana Marcisza nie wywołało u mnie wielkiego zachwytu.

Pierwszy rozdział, stanowiący dość emocjonowane wprowadzenie w „akcję”, tj. relacje między Katarzyną, Michałem i Dorotą, w pewnej chwili przybrał kolory jakiegoś trzeciorzędnego fabularyzowanego serialu z serii „Z życia wzięte” albo innej Izaury (może być Manuela, ostatecznie Natalia Oreiro i Zbuntowany Anioł). Później, na szczęście, było coraz lepiej. Marciszowi ponownie udało się to, co doskonale pokazał w „Taśmach rodzinnych” – że jest mistrzem w kreowaniu psychologicznych zawiłości i doskonałym budowaniu swoich bohaterów, którzy są ludzcy, jak tylko książkowo być mogą, a przez to z tym większą łatwością udaje nam się ich podglądać i po prostu przy nich być, jak tylko literacko można przy nich być. Miotają się, nie potrafią pojąć otaczającego ich świata, czyli zachowują się tak, jak niekiedy każdy z nas. Tworzą fundamenty z każdego przeżytego dnia, są pewni ich trwałości, nie zdając sobie sprawy z tego, jak łatwo uczucia potrafią je skruszyć.

Marcisz świetnie połączył ich losy, związał nieco naiwną, młodzieżową nicią, a później coraz mocniej je pętlił, oblewał falami emocji i pierwszych niewinnych namiętności, po czym – jak to w życiu bywa, nić tę niedostrzegalnie rozciągał, aż przestawała być trwała, a stawała się coraz bardziej...

„Książka o przyjaźni” Macieja Marcisz jest książką niezwykłą. O przyjaźni tak naprawdę jest ciężko pisać. Zazwyczaj stanowi wyłącznie tło w różnych innych historiach. Jednak tym razem mamy okazję przeczytać o przyjaźni w pełnej okazałości. To jak zrobił to autor jest niezwykłe.

Jednak, aby nie było tak kolorowo to muszę się wam przyznać, że początkowo historia trójki milenialsów, a zarazem przyjaciół mnie nie zachwyciła. Nie do końca mogła się wczuć w opowiadaną historią, ale strona za stroną wszystko się zmieniało.

Narracja jest dość luźna i przeskakujemy w czasie poznając relację Kasi, Doroty oraz Michała na początku ich znajomości, podczas jej zacieśniania, jaki i już w dorosłym życiu. Bohaterowie należą do tych „z krwi i kości”. Momentami miałam wrażenie jakbym czytała o kimś z sąsiedztwa, bądź kimś kogo dobrze znam. Autor wykazał się świetnym zmysłem obserwacji otoczenia, dlatego problemy bohaterów są realne i tak dobrze nam znane. Całość napisana jest lekkim językiem, który powoduje, że książka jest bardzo przyjemna w odbiorze. Dla niej zarwałam nockę i uważam, że naprawdę było warto.

„Książka o przyjaźni” to książka tak naprawdę dla każdego z nas. Nie tylko pięknie mówi o przyjaźni, ale i o życiu. Jest w niej coś wzruszającego, ale i śmiesznego. Sądzę, że tak naprawdę każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Ja po jej lekturze zastanowiłam się czy przypadkiem ostatnio nie zaniedbałam swoich przyjaciół i postanow...

Kasia, Dorota i Michał znają się od zawsze. Ich przyjaźń przetrwała już niejedno, ale czy przeszłość wystarczy by ta relacja trwała wiecznie?

Początek historii trójki przyjaciół mnie nie zachwycił. Coś mi nie pasowało, miałam wrażenie, że autor chce na siłę pokazać trzy różne światy każdego z bohaterów. Szybko jednak okazało się, że to było tylko mylne wrażenie i nic tu się na siłę nie dzieje, a raczej opowieść o przyjaźni płynie lekko i nieco nostalgicznie.

Zachwyciłam się. I to do tego stopnia, że zarwałam nockę i przeczytałam tę książę za jednym posiedzeniem. Autor kupił mnie językiem. Jest poetycko, ale bez pompy. Jest pięknie, ale i prawdziwie. Kupiona zostałam również wybitnym zmysłem obserwacji Marcisza. W tej historii jest sporo oczywistości, z których nie zdajemy sobie sprawy dopóki ktoś nie wypowie ich na głos. I tym głosem jest tutaj autor. Kłaniam się w pas Panie Macieju!

O przyjaźni pisać trudno, a ja mam wrażenie, że autor po prostu usiadł i napisał jak jest. Jest tutaj coś wzruszającego, coś, co sprawia, że ma się ochotę chwycić za telefon i obdzwonić wszystkich swoich przyjaciół po tej lekturze. Taki efekt to jest COŚ!

Mój egzemplarz jest upstrzony pozaznaczanymi cytatami. Będę do nich wracać. Dają do myślenia, może nawet coś zmienią w moim życiu?

Przeczytajcie. Warto!

Czego można się spodziewać po książce o takim tytule?
"Książka o przyjaźni" pierwsze skojarzenie, że pewnie jakiś poradnik.
O nie kochani, nic bardziej mylnego.
To książka, której nie chciałam kończyć... Chciałam by ta przygoda trwała dalej.

Kasia, Michał i Dorota znają się od zawsze.
Ich przyjaźń przetrwała kilkanaście lat, przeprowadzki do różnych miast, a nawet życiowe drogi, które biegły w różnych kierunkach.
Niestety dobrze ukrywany sekret wycieka na grupowym forum czatu.
Czy ich przyjaźń przetrwa? Czy przez wzgląd na stare czasy warto walczyć?

To cudownie napisana książka o przyjaźni, o takiej prawdziwej, która zostaje z nami na lata, która potrafi przetrwać wszystko, ale też prysnąć jak bańka.
Nasi bohaterowie są świetnie wykreowani, każdy jest inny, ma swoje problemy.
Autor pisze prostym język, ale zdania, które tworzy, całe myśli, wreszcie historię czyta się z zapartym tchem. Nie można odłożyć tej książki, wsiąkamy w tę historię, kibicujemy bohaterom, płaczemy i śmiejemy się razem z nimi.
Polecam całym sercem