Znaki zodiaku

„Kiedy człowiek fantazjuje o byciu w takim miejscu, zawsze zapomina, że na wakacje przywozi największy problem: samego siebie [...].“

Maks dusi się pod oskarżeniami, że stworzona przez niego autobiograficzna trylogia jest w całości fikcją.

Ida po wyjściu ze szpitala psychiatrycznego nie może odnaleźć się w dotychczas poukładanym życiu.

Ratunku chcą szukać w toskańskiej willi, jakby dwa miesiące w pięknej scenerii mogły magicznie rozwiązać ich problemy. Jakby troski czy stres przejmowały się granicami i mogły pozostać w ojczyźnie.

Problemy jednak podążają za nimi, nawarstwiają się, szukają ujścia.

Niezmiennie autor znakomicie rozpracowuje jednostki oraz ich relacje, ale jednocześnie kolejny raz nie udało mi się emocjonalnie zaangażować w snutą przez niego opowieść. Doceniałam kunszt powieści, choć nie wpłynęła ona na mnie. Doceniałam zmiany w bohaterach, choć obserwowałam je bez dzielenia z nimi emocji. Niemniej — Maciej Marcisz to autor dobry, może nawet bardzo dobry i nigdy nie żałuję spędzonego z nim czasu. Nasze wrażliwości się nie pokrywają, ale w niczym mu to nie ujmuje.

Czy zmieniając otoczenie jesteśmy inni?

Wakacje, upragniony czas, w którym to każdy chce zaznać odprężenia i przyjemności.

Maks napisał autobiograficzną trylogię, która przyniosła mu rozgłos. Ukazując trudy własnego dzieciństwa przekształcił ubóstwo w dobry sposób na życie. Jednak jest osoba, która uważa, że jego spisane życie to kłamstwo..
Świeżo zaręczona Ida czuje się wypalona w pracy. Kiedy wychodzi z domu i szuka celu, trafia pod szpital psychiatryczny i z własnej woli zgłasza się na oddział..
Kiedy dostaje wolne wyrusza do Maksa i jego znajomej do Toskanii, aby zaznać spokoju i ułożyć sobie plan na dalsze życie.
Poznają tam pewną osobę, która przedstawia im wróżbę..

To moje kolejne spotkanie z twórczością Marcina Marcisza i kolejny refleksyjny kąsek. Autor ponownie skupia się na relacjach międzyludzkich i psychologicznych zachowaniach i uważam, że jest świetny w przedstawianiu problemów i oddaniu rzeczywistości.
Mimo fikcji literackiej skupia się na ludzkiej tożsamości, pragnieniach i czynach jakie mogą z tego wyniknąć.
Pokazuje zachowania, tworząc tym samym napięcie i jednocześnie zmusza do refleksji.

Uczucia, zachowania, decyzje.
Przyjaźń, miłość, zawód.
Poszukiwanie siebie.
Osobowość.

Nie da się ukryć, że Znaki zodiaku pretendują do miana idealnej wakacyjnej historii, która wciąga i opłata czytelnika absorbując jego uwagę w całości.

Przenosimy się w niej do malowniczej toskańskiej willi, gdzie pośród upalnych wieczorów i sennych popołudni grono zagubionych bohaterów szuka sposobu na życie. Iga walczy o zachowanie zdrowia psychicznego, Maks boryka się z problematycznym studentem chcącym podważyć autentyczność jego książki, jedynie Pola żyje z dnia na dzień nie martwiąc się o nic jako bogata współwłaścicielka toskańskiej willi. Włoskie wakacje to preludium triumfu i pożegnalna pieśń dla odchodzącego pięknego życia, gdy wyjazd dobiegnie końca cały stary porządek runie niczym domek z kart, a każda z postaci znajdzie się w całkiem nowej sytuacji.
Odpoczynek miał być remedium na trapiące bolączki, miał przynieść równowagę emocjonalną, zapomnienie, a stał się polem do popisu dla wzajemnych animozji, momentami bywało elektryzująco.

Autor ciekawie pokazał problemy współczesnych trzydziestolatków, ciekawie wplatając motyw tarota, czy epizod dotyczący kwestii rynku wydawniczego. To nie jest historia z grona tych lekkich, banalnych. Ten, kto dotrwa do finału od razu stwierdzi, że pod otoczką wakacyjnego klimatu kryje się opowieść o kryzysie wartości, mocno refleksyjna i bogata w znaczenia. Dużo miejsca autor pozostawił sferze domysłów.
Znaki zodiaku to zderzenie osobowości i kontaktujących sylwetek. Dialogi porażają realnością. Styl oszc...

6,5/10
Druga książka Marcisza za mną. Podobnie jak "Taśmy rodzinne" przeciekawa! Lubię w książkach tego autora autotematyzm - główny bohater to pisarz. Mamy wgląd od kulis do światka wydawniczego.

Sporo w tej powieści gry z kłamstwem i noszenia masek. Ciekawe, że to właśnie Toskania, książkowy raj na ziemi, staje się miejscem demaskacji.

Oprócz tego mocnym wątkiem jest także klasowość. Wspinanie się po drabinie społecznej w wyniku kłamstwa, z którym życie jest bardzo trudne. W końcu przecież prawda musi wyjść na jaw.

Książka to manifest problemowy pokolenia 30-latków. Zadaje pytania, ale chyba nie znajduje na nie odpowiedzi: co ze sobą zrobić? Czy zmiana otoczenia wpływa na wewnętrzną zmianę w człowieku? Na ile los zapisany jest w kartach/gwiazdach? (notabene ten wątek był dla mnie jednym z ciekawszych). Marcisz zawarł także myśli dot. młodszych pokoleń.

Choć "Znaki zodiaku" nie są idealne, to jednak przepełnione ciekawymi tematami do refleksji. Polecam - jeśli nie przez tematy, to zachowanie wyższych klas i obezwładniający klimat słonecznej Toskanii.