Kultura medialna średniowiecza

Książka zajmuje się mediami jako siłą kreatywną uczestniczącą w tworzeniu kultury. Na pierwszym miejscu znalazły się media osobowe, oralne, w średniowieczu bowiem liczyły się przede wszystkim żywe słowo i pamięć. Lecz słowo improwizowane, wygłaszane przy wszystkich swoich zaletach, było ulotne, przemijające. Działaniu czasu oparło się inne medium, jakim było pismo. Niniejsza książka tego nośnika znaczeń oczywiście nie pomija. Uwzględnia także rozwijające się paralelnie wizualizacje: portale, malowidła ścienne i stropowe, witraże, także weksylia, pieczęcie i monety. One także przenosiły informacje i budziły emocje, generowały wartości, uczestniczyły w tworzeniu i rozwijaniu kultury. Podobną rolę w procesie komunikacyjnym, w tworzeniu i przekazywaniu informacji, w kształtowaniu porządku społeczno-politycznego i wspólnoty religijnej pełniły realizacje multimedialne. Im także poświęcono jeden z rozdziałów.

Edmund Kotarski, emerytowany profesor zwyczajny (Uniwersytet Gdański); historyk literatury i kultury średniowiecznej i nowożytnej, ze szczególnym uwzględnieniem Gdańska; edytor. Zajmuje się głównie prozą publicystyczną i poezją okolicznościową, początkami marynistyki i kulturą medialną dawnych epok. Opublikował m.in. następujące książki: Publicystyka Jana Dymitra Solikowskiego (1970), U progu marynistyki polskiej: XVI-XVII wiek (1978), Dziedzictwo i tradycja. Szkice o literaturze staropolskiej (1990), Gdańska poezja okolicznościowa XVII wieku (1993), Sarmaci i morze. Marynistyczne początki w literaturze polskiej XVI-XVIII wieku (1995), Gdańsk literacki (do końca XVIII wieku) (1997), Gdańska poezja okolicznościowa XVIII wieku (1997). Wydał kilka tomów tekstów źródłowych, m.in. „Kto ma państwo morskie...”. Problemy morza w opinii dawnej Polski (1970), Trzy podróże (1973), „Trzymajmy się morza”. Problemy morza w opinii Rzeczypospolitej XVIII wieku (1985).