Kwarantanna

Powieść zaczyna się od opisu śledztwa w sprawie zaginięcia pacjentki szpitala psychiatrycznego, prowadzonego przez detektywa imieniem Nick, o mocno udoskonalonej pamięci i z zestawem pomocnych aplikacji działających bezpośrednio w jego mózgu. A także z wirtualną kopią zmarłej żony. W tle świat, w którym układ słoneczny otacza nieprzenikniona bariera nieznanego pochodzenia. Jej pojawienie się wywołało liczne kryzysy, poczynając od ekonomicznych a kończąc na społeczno-religijno-terrorystycznych, z masowym wysypem chętnych do obserwacji nieuchronnego (w ich przekonaniu) końca świata lub też aktywnie działających w celu przyspieszenie owego końca. Śledztwo doprowadza Nicka do włamania do ośrodka badawczego i wpadki, w wyniku której jego mózg zostaje zhakowany. Nick staje się przymusowo lojalnym pracownikiem korporacji, która prowadzi początkowo niejasne eksperymenty z mechaniki kwantowej. Do tego momentu wydawać by się mogło, że książka ta to typowy cyberpunk, ale potem powieść zmienia drastycznie swój charakter i znikają wszelkie pozory sensacyjnej akcji. Autor bez skrupułów wrzuca do tekstu szczegółowe opisy doświadczeń laboratoryjnych z fizyki kwantowej wraz z objaśnieniami dotyczącymi zagadnień teoretycznych, które te eksperymenty mają wyjaśnić. Z pewnością te fragmenty nie należą do lekkostrawnych i niewiele maja wspólnego z dość wartką akcją z początku powieści. Nakłada się na to z lekka solipsystyczna koncentracja głównego bohatera na swoich doznaniach wewnętrznych. Jest o...

Jak zareaguje świat, kiedy dowie się, że został zamknięty w gigantycznej bańce nie przepuszczającej żadnych informacji? Kto postanowił odciąć cały Układ Słoneczny od reszty Wszechświata i - co ważniejsze - dlaczego? Jaki związek może mieć z tym upośledziona kobieta, która pewnej nocy po prostu znika ze swojego szpitalnego pokoju?Pisząc tę książkę Autor najwidoczniej był pod urokiem fizyki kwantowej, bo oparł na niej całą fabułę. Jeśli o mnie chodzi, kwanty wydają mi się całkiem intrygujące dopóki ktoś tłumaczy mi zasady na przykładzie kota zamkniętego w pudle, jeśli do tego miksu dorzuci się spiny atomowe, to jakoś moje zaangażowanie topnieje jak bałwan na wiosnę. Cóż, fizyka na takim poziomie nie jest moją mocną stroną.Reasumując, wymęczyłem się i po przebrnięciu nie mam wcale wrażenia, że było warto.

A ja wręcz przeciwnie. Dzięki tej książce zainteresowałem się tematem i autor potrafił zainteresować mnie tym tematem. Fakt, że zrobił to poprzez powieść s-f jest przyczyną, dla której cenię tę książkę.