Kwartet aleksandryjski. Justyna

Mam wrażenie, że większość czytelników „Kwartetu aleksandryjskiego” to nie tyle wielbiciele, ile wyznawcy, tajna sekta czcicieli Durrella, dla których nie ma słów zbyt przesadzonych, żeby oddać geniusz autora. Po solidnej porcji zachwyconych opinii byłam gotowa przed czytaniem zaopatrzyć się w klęcznik. Tylko czy cokolwiek może dorównać tak wywindowanym oczekiwaniom?
Mała wskazówka dla tych, którzy chcieliby zlokalizować Lawrence'a Durrella na literackiej mapie: Durrell fascynował się Henrym Millerem, na nim z kolei wzorował się Julio Cortázar, pisząc swą „Grę w klasy”. No, to już wiemy, gdzie jesteśmy, idźmy dalej.
Akcja „Kwartetu” toczy się w późnych latach trzydziestych w Aleksandrii, mieście królów, myślicieli, kupców i Starego Poety (tzn. Kawafisa). Narratorem jest Irlandczyk Darley - dziwna to postać, bo w „Justynie", czyli pierwszej części „Kwartetu”, niemal nieuchwytna. Wiemy, że to dobry facet, ale jego rodowód, jego osobowość wywierają niewielki wpływ na opisywane wydarzenia. Darley jest chory na Aleksandrię i chory na Justynę i te dwa światy całkowicie go pochłaniają.
Kluczem do zrozumienia fascynacji czytelników Durrellem jest jego język - intensywny i namiętny, tworzący porywającą, pełną zawirowań narrację. Niestety, nurt ten zbyt często porywa autora w okolice kiczu. Dotyczy to zwłaszcza konstrukcji postaci kobiecych: istot irracjonalnych, patetycznych i skrajnych. Durrell wprawdzie powtarza, że Justyna ma męski umysł (?) i mówi chrapliwym, niskim g...