Opinia na temat książki Lato utraconych

Fabuła powieści może nie jest tak dynamiczna, jak w pierwszej części serii, ale z całą pewnością równie intrygująca.
Zaczyna się od odkrycia bestialskiego mordu na kilkuosobowej rodzinie, a śledztwo, które nadzoruje — znana już czytelnikowi z "Wiosny zaginionych" — komisarz Krystyna Lesińska, szybko prowadzi do dramatycznego wydarzenia sprzed lat. Przesłuchania i rozmowy mające znaleźć odpowiedź na pytanie kto zabił, rysują portrety kolejnych postaci i, niczym u Agathy Christie, mnożą podejrzanych,
odsłaniając ich sekrety i powiązania z przeszłością. Lesińska niczym Herkules Poirot analizuje zachowania bohaterów, szuka motywu, i powoli odkrywa ludzkie intrygi, a powieściowy nastrój mrocznej tajemnicy potęguje się tym, że nie ma nic pewnego; postać, wydawałoby się najbardziej wskazywana na podejrzaną, już po chwili ustępuje miejsca kolejnej, bo pojawiają się nowe tropy do rozważenia. Czyta się przez to znakomicie.

Kańtoch tym razem subtelnie prowadzi temat życia osobistego głównej bohaterki. Autorka stopniuje wiedzę i o gorzkich wydarzeniach najnowszych, i o niezabliźnionych starych ranach, aczkolwiek te wątki nie wysuwają sie na pierwszy plan, nie usiłują zdominować śledztwa i poszukiwań mordercy. Jednak wrażliwy czytelnik — zarówno nowy, jak i ten, który z "Wiosny zaginionych" zna historię zaginionego trzydzieści lat temu brata Lesińskiej, poczuje się zaintrygowany traumą z przeszłości.
Ten wątek poboczny to już drugi głos w powieści dotykający kwestii zaginięć i tragedii bliskich, którzy ich doświadczyli. I choć czujemy, że "Lato utraconych" to przede wszystkim historia o tym, jak dzieciństwo i wychowanie warunkują całe nasze życie, to te dwa problemy łączą się i scalają obie części powieściowej serii.