Lawendowa dama

Borze zielony, co ja czytam? To jakiś stek bzdur jest.
Poznajcie Lauren Herbert - świętojebliwą siostrę pastora, uosobienie cnót i wartości chrześcijańskich. Także środek kapusty oraz irytującą mymłę. Obdarzając ją kilometrową listą zalet, Putney zapomniała o najważniejszej - inteligencji. Od czytania jej dylematów moralnych nóż się otwiera i - jak rany - z przyjemnością sama bym ją utrupiła dla spokojności własnej. Nie potrafiłam polubić klabzdry; a im dłużej miałam (nie)przyjemność, tym lubiłam ją jeszcze mniej. Może jest święta i wygląda jak anioł, ale to, jak potraktowała Kirklanda jest... Szlag mnie trafi. Kirkland... Spodziewałam się, że popełnił wstrząsającą zbrodnię. Coś, co narusza najbardziej fundamentalne zasady wszechświata lub zakwestionowało jego człowieczeństwo w ogóle. Bo co on mógł takiego, że zakochana żona porzuca męża niejako z marszu i oddala się w siną dal? Ale jeśli zabicie bandziora dla ratowania siebie i życia ukochanej kobiety to czyn haniebny - wygląda, że moja moralność jest równie wątpliwa jak reszty lordowskiej bandy. I że Lauren może mnie nie lubić.
Z wzajemnością. Zatem fabuła "Lawendowej Damy" to jakieś nieporozumienie. Jest tak infantylna, że zwyczajnie nie da się czytać. Nie bez zniecierpliwienia i podskórnej irytacji. Niezrozumiałe o tyle, że czytałam inne tytuły cyklu i czytałam je z przyjemnością. "Lawendowa Dama" przy nich to nędza i rozpacz. Jak pola po nalocie szarańczy. Gdyby pokusić się o szczerość, z "Lawendowej Damy" do c...