Lekarstwo dla duszy

Po lekkim rozczarowaniu pozycją "Z nienawiści do kobiet" i wielkim rozczarowaniu "Obłędem", długo zastanawiałem się, czy sięgnąć po najnowszą książkę autorki.

„Lekarstwo dla duszy” to zbiór felietonów, tekstów i przemyśleń dziennikarki, które wcześniej były publikowane na łamach "Vogue.pl". Zostały zebrane i opracowane specjalnie na potrzeby niniejszego zbioru. Po przeczytaniu nasuwa mi się myśl, że książka ta jest o wszystkim i o niczym. Zostało poruszonych w niej wiele tematów, osobistych przemyśleń autorki, zawiera dużo analiz poszczególnych wydarzeń, których świadkiem była Kopińska. Często autorka odnosi się do jej reportaży ze zbiorów „Polska odwraca oczy” i „Z nienawiści do kobiet” analizując je jeszcze raz.

Jest kilka rzeczy, które mi się nie podobały. Jedną z nich jest to, że książka przybrała trochę formę „jak żyć, złote rady Kopińskiej”, nie ma oczywiście w tym nic złego, są to w końcu felietony i przemyślenia autorki, natomiast czasami te rady były przedstawiane w sposób bardzo nachalny, narzucający, że jest to jedyny słuszny punkt widzenia na poszczególne sprawy. Było natomiast też kilka tekstów, które zmusiły mnie do refleksji i chwili zastanowienia się nad życiem. W jakim momencie jestem, że może warto trochę zastopować, patrzeć na świat nas otaczający i ludzi wokół, być życzliwym, nie żyć w ciągłym biegu i patrzeć również na potrzeby innych, nie tylko na własne. To jest duży plus.
Kolejna rzecz, która mi się nie podobała to powtórzeni...

Sukcesu 'Polska odwraca oczy' oraz 'Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?' nie da się powtórzyć. Z każdą następną książką czuję się coraz bardziej oszukana.

Ważny zbiór przemyśleń, ważne słowa, ważne pytania, które warto, by każdy z nas sobie je zadał. Przypomina, zmusza do myślenia, do zastanowienia.

"Nigdy nikt nie stał się lepszym człowiekiem przez udowadnianie innym, że są gorsi od niego."

Żeby zacząć żyć w wolności, żyć naprawdę, tworzyć dobre, bezpieczne społeczeństwo, w którym wartością jest szacunek do drugiego człowieka, zrozumienie, "warto zacząć od nietrwonienia słów na krytykę innych, o których życiu, bólu i obciążeniach nie mamy żadnego pojęcia". Ten świat zalewa nas wszechobecnym hejtem w każdej możliwej postaci, króluje kłamstwo i manipulacja, wciskanie kitu w żywe oczy, coraz więcej jest obojętności na krzywdę słabszych, prawo i sprawiedliwość jest dla silnych i bogatych, dla cwaniaków, dla ludzi, którzy dorabiają się wyzyskując innych. którym zależy na władzy i posiadaniu. Bo wtedy czują się silniejsi, choć wszyscy wiemy, że zdecydowana większość to totalne miernoty i ludzie o prymitywnych poglądach, którzy nie myślą długofalowo, a "dobro wspólne" to wyświechtany frazes w ich podłych gębach.
Pielęgnujmy w sobie empatię. I piętnujmy zło, nie udawajmy, że nie istnieje, bo nas nie dotyka osobiście. Teraz nie, ale okrężnymi drogami może nas odnaleźć. Reagujmy w najdrobniejszych podłościach, które dzieją się na naszych oczach. Nie bójmy się, że stracimy w oczach większości, znajomych, że ktoś nas oceni. Ważne, by nie tracić siebie w swoich oczach. I sami unikajmy oceniania. Szczególnie tego ...