Ludzie bez dusz

"Zapanują razem nad życiem i śmiercią, nad światłem i ciemnością, a niewierni ulękną się i zetnie ich święty miecz sprawiedliwości”.

Wielkie brawa dla autorki. Świetna historia. To emocjonująca i przewrotowa powieść, która porusza skomplikowane relacje społeczeństwa. Głównym wątkiem opowieści jest los ludzi tych z duszą jak i tych, którzy stracili swoje dusze. Główna bohaterka Elena jest kapłanką, uzdrowicielką gdy pewnego dnia trafi do domu kobiety, u której jest syn, człowiek bez duszy, ta chwila odmienia jej życie. Elena próbuje uratować chorego mężczyznę, którego niestety nic nie zdoła już uzdrowić, więc zapewnia mu dobrą śmierć. Niestety to dopiero początek jej kłopotów i tajemniczej choroby, którą widziała będąc u chorego mężczyzny.

Carska Zaraza, choroba, która miała zniknąć wraz z pojawieniem się Wybrańców Bogini. Oraz przepowiednia, która ma się ziścić.

Książka już od samego początku oczarowała mnie swoją szatą graficzną, a opis dodatkowo zachęcił do sięgnięcia po tę historię. Nie zawiodłam się czytałam, czytałam i nie mogłam się oderwać. Autorka w genialny sposób pokazał, jak manipulacja, wiara, wykluczenie, złudne nadzieje oraz miejscami okrucieństwo mogą znaleźć się w sercach ludzi, prowadząc ich do tragedii i zła. Elena mimo iż chciała pomóc, przejrzała na oczy, zobaczyła co się dzieje, przez to została pozbawiona swoich praw mimo, że w obronie jej staną Gustaw. Tajemniczy lekarz, który nie bał się wyzwań i szukał...

[współpraca reklamowa z wydawnictwem proszynskiyoung]

Ludzie bez dusz to specyficzna książka. Opowiada o chorobie, o odwadze, tajemnicach i sprawiedliwości a także zaślepieniu. Niby to fantastyka ale bardziej literatura obyczajowa. Początek książki nie należy do najłatwiejszych, ciężko jest wbić się w historię ale opisy obrzędów, śpiewy i klimat miasta działają tu na plus.

A przy tym łatwo nam sobie wyobrazić siebie pośród scenerii.

Nie jestem do końca pewna czy jest to jednotomówka, ponieważ zakończenie sprawia że chcemy wiedzieć co wydarzy się dalej. Książka pisana jest w 3 osobie i mamy tu kilka pov, pojawiających się od czasu do czasu ale głównie historia przedstawiona jest od strony Eleny. Mam wrażenie że sam proces utraty duszy przez ludzi gdzieś mi umknął bo nie do końca rozumiem kiedy to nastąpiło. Bardzo ważne jest przeczytanie podziękowań przez autorkę bo wiele rzeczy się wyjaśnia, szczególnie architektura miasta i nacisk położony na krew, wolałabym aby tym razem były one z przodu a nie z tyłu.

Najbardziej polubiłam główna bohaterkę Elenę, która nie była ani naiwna ani głupia, może momentami roztrzepana ale to dodawało tylko uroku całej powieści. Jako jedyna znalazła się po dwóch stronach i dzięki temu jej osąd sytuacyjny był najbardziej prawdziwy. W książce pojawia się też kilka intryg polityczno-religijnych, które mieszaj...