Luna: Wschód

Zakończenie serii „Luna” nie bierze jeńców. Jeżeli w opiniach na temat poprzednich tomów mówiłam, że tempo jest zabójcze, to w tej części weszło na jeszcze wyższy poziom. I moim zdaniem trochę ze szkodą dla opowieści, bo przez specyficzny styl pisania autora próbując nadążyć za opowiadaną przez niego historią tracimy sporo – ja na przykład dopiero w połowie sceny uświadamiałam sobie, że czytam o jednym z kluczowych momentów dla fabuły. Parę kontynuowanych wątków też wygląda jakby ciągnęły się z rozbiegu, bo według mnie, niewiele wnoszą np. wątek Mariny. Gdyby autor zwolnił może powieść byłaby bardziej dopracowana, a tak to czasami wygląda jakby Ian McDonald potykał się o własne nogi. Ale podsumowując, trzeci tom, jak cała ta seria, to kawał dobrej rozrywki i mimo paru potknięć i nielogiczności świetnie się przy nim bawiłam. Jeżeli więc ktoś lubi „Diunę” ale uważa, że za mało w niej seksu, albo jest fanem „ Gry o tron” ale drażnią go smoki, to „Luna” będzie dla niego książką idealną.