Mieli tylko siebie

Nie lubię Sandry Brown. Omijam też uparcie książki z wydawnictwa Harlequin, dlatego do Mieli tylko siebie podchodziłam z ogromną dozą niepewności. Czy słusznie?
W pewnym sensie tak. Bo nie zabrakło skrótów, nie zabrakło też trzpiotowatej, infantylnej bohaterki i świniowatego bohatera co to gburem jest.

Rusty ma 27 lat a zachowuje się chwilami jak mała dziewczynka. Nie mówię że w obliczu tej katastrofy, bo tu wykazała się odwagą, ale do innych niebezpieczeństw podchodziła dość… niefrasobliwie.
Cooper jest od niej starszy, jest po przejściach i niby całe jego zachowanie powinno mieć sens i skład. Ale chwilami ten gbur co z niego wyłaził to naprawdę do przesady… Jakby nie mógł zewrzeć paszczy,to by sporo ułatwiło.
No i te jego wąsy… Nienawidzę wąsów u faceta. I jeszcze gdyby to nie było tak przypominane mogłabym zapomnieć. A tak widziałam romansującego Janusza spod budki z piwem. Fuj :P

Na plus zaliczam na pewno to że okoliczności romansu są dość niestandardowe i całkiem ciekawie opisane. Sam romans – halequinowy. Szybki i dość po łebkach. Miałam wrażenie że najpierw chodzi o seks, potem chodzi o seks, a na samym końcu ślub. Miłość przez seks.
No nie polubiłam bohaterów. Ani Rusty, ani Coopera, ani egoistycznego ojca panny Carlson, no nie. Ale mimo to, czytało się to całkiem miło, taki paradoks ;)

Dlatego też nie żałuję że przeczytałam.
To chyba najlepsze ze spotkań z panią Brown, bo książkę czytało się szybko i sprawnie, nie było ...