Lokator

„Lokator” odbiega od innych powieści Sandry Brown jakie wcześniej czytałam, jest mniej „drapieżny”, stonowany, ale jednocześnie przejmujący i ciekawy. Nie jest to zwyczajny romans, a raczej powieść obyczajowa mobilizująca czytelnika do zastanowienia. Autorka poruszyła w niej ważkie problemy społeczne, rasowe, nękające ludzi żyjących w początkach XX wieku w dobie ogromnego kryzysu, suszy i walki o przetrwanie…

Ta ciepła i wzruszająca książka opowiada o dyskryminacji, walce z niesprawiedliwością społeczną, bezsilności wobec skorumpowanych urzędników i przedstawicieli prawa. Prześladowania ludzi biednych i odmiennych kolorem skóry są zakrojone na szeroką skalę. Z tak poważnymi problemami o charakterze społecznym kontrastuje dobre i piękne uczucie rozwijające się pomiędzy dwojgiem samotnych ludzi. Miłość głównych bohaterów oraz postępy rozwojowe autystycznego dziecka stanowią osłodę dla niezbyt przyjaznej codzienności.

O losach głównych bohaterów dowiadujemy się z relacji ich syna, który wspominając swoich rodziców przenosi nas w dawne czasy - początek XX wieku. Ella Barron samotnie wychowuje swojego dziesięcioletniego, autystycznego synka – Solly’ego i utrzymuje się z pracy własnych rąk wynajmując pokoje lokatorom. Cały swój czas dzieli pomiędzy obowiązki gospodyni i opiekę nad synkiem, które wymagają od niej wiele wytrwałości, cierpliwości i opanowania. Solly jest uznawany przez otoczenie jako upośledzony, nad czym Ella bardzo boleje. Niestety w tamtych czas...