Migot

Ciekawa, choć poniekąd ponura opowieść o ludziach, którzy żyją na najbardziej wysuniętych na północ krańcach Grendlandii - Qaanaaq i Siorapaluk. Autorka stara się uchwycić ostatni oddech umierającego świata Inughuitów – ich wartości, wierzeń, osobistych tragedii oraz sposobu życia, który nasza współczesna cywilizacja skazała na wymarcie. Historie ludzi oraz obrazy jakie poznajemy, są poruszające. Długie noce, samotność, brak perspektyw dla młodych ludzi wpływają na wysoki współczynnik tamtejszych samobójstw oraz wykorzystywania seksualnego. I mimo, że daleka północ już od dawna nie jest tak zupełnie dzikim, oderwanym od współczeso- nowoczesnej cywilizacji miejscem, to wciąż jest to kraina, w której żyje się niezwykle ciężko.

Dla mnie lektura okazała się ciekawym doświadczeniem bo pozwoliła mi skonfrontować swoje wyobrażenia z tamtejszą rzeczywistością. Grenlandia fascynowała mnie od zawsze i choć z początku lektura nie do końca trafiła w moje gusta, bo okazała się zbyt skąpa w informacje na które najbardziej liczyłam, to później zrozumiałam, co tak naprawdę autorka chciała tu przekazać. Może dwie inne publikacje autorki o tej tematyce powiedzą mi trochę więcej o Grendlandii i kulturze inuickich mieszkańców na które zostawiam sobie otwartą głowę....Niewielu ich już bowiem zostało. Niech Qaanaaq i Siorapaluk przetrwają, choć nie będzie to łatwe...

Grenlandia, kraina z bolesną historią kolonialną, której wyraźne ślady wciąż widać w codzienności. Inughuici, mniejszość na wyspie, nadal traktowani bywają gorzej, uważani za głupich, niewykształconych i naiwnych. Ale niezależnie od pochodzenia — każdy zmaga się tam z tak samo trudnymi warunkami naturalnymi. Z ciemnością i zimnem, a im mniejsza miejscowość czy osada, tym trudniej o ciepło i prowiant. To jednak nie koniec problemów. Jest tam bowiem większy niż w reszcie Danii procent samobójstw czy wykorzystywania seksualnego. Nie z każdego miejsca dostanie się do szpitala jest łatwe. Społeczności bywają zamknięte. Ale też panuje tam większy szacunek do przyrody i zmian pór roku. Natura odgrywa istotne miejsce w codziennym życiu, a sąsiedzi sobie pomagają. Tyle że panuje też zmowa milczenia, gdy dzieje się coś nie tak. Chrześcijaństwo żyje obok pogaństwa, Inughuici obok Duńczyków, kontrasty się zacierają, wszystko spowija biel...


W „Migocie“ Ilona Wiśniewska pisze o Grenlandii Północnej oraz rdzennej ludności, jaka powoli zanika, i już wiem, że lepszym pomysłem byłoby najpierw przeczytać „Lud“, ale gdy już czytać zaczęłam, to nie miałam ochoty się oderwać. Jak zwykle — teksty autorki wciągnęły mnie dzięki swojej lekkości i odbiciu życia zwykłych ludzi. Podobał mi się szacunek, jaki w książce oddany był Inughuitom. Brak oceniania, przytaczanie słów innych i sięganie po historię kolonialną. Rewelacja! Ale. Plątałam się przez poszatkowanie tekstu. Zdaje się by...