Opinia na temat książki Misja w lunaparku

Księżycowe skały, które oszukują grawitację.
Łamiszczęki, które dają wytrzymałość większą niż hartowana stał.
Słodkości o wielkiej mocy wytwarzane przez długowiecznych czarodziejów.
W niepowołanych rękach mogą wywołać ogromny chaos, ale w odpowiednich potrafią uratować świat przed żądnymi władzy dorosłymi. Dorosłymi, którym sprzeciwić mogą się jedynie dzieci, ponieważ tylko one potrafią naprawdę korzystać z magii słodyczy.

Słodycze w każdym tomie przechodzą modyfikację, pojawiają się nowe, dostosowane zostają do kolejnego wroga, który dla coraz większej mocy knuje i mąci. Zawsze chodzi o siłę i władzę, ale metody działania czy motywacje bywają odmienne. Pewne schematy więc się powtarzają, ale zostają ubrane w zupełnie inne kolory. A słodycze wcale nie są jedynymi magicznymi przedmiotami. Wszystko skrzy kolorami od ciekawych pomysłów i łatwo jest zatopić się w tak ciekawym świecie.

Brandon Mull to jeden z najbardziej znanych pisarzy dla młodszej młodzieży (zwykle chociaż z nazwy czy okładki ludzie kojarzą „Baśniobór“), ulubieniec czytelników w różnym wieku. Sama mam z nim skomplikowaną relację, jaki że jedna seria mi się nie podobała, druga była fajna, ale wcale nie miałam ochoty czytać dalszych tomów i dopiero „Wojna cukierkowa“ faktycznie zyskała moją sympatię. Cała trylogia może pochwalić się ciekawymi pomysłami, bohaterów można lubić, choć pełni są wad, a napisana została przystępny językiem. Jest gwarantem dobrze spędzonego czasu, choć podczas lektury najlepiej bawić się bardzie młodsza młodzież czy starsze dzieci. Ewentualnie osoby mojego pokroju: Dorośli, którzy kochają odpoczywać przy właśnie takiej literaturze.

Nie wiem, dlaczego akurat ta seria z czasem tak do mnie przemówiła i czemu to właśnie do niej się przywiązałam, choć ma niegroźne wady, które powinny mnie uwierać, a jednak tego nie robią. Lubię ją tak po prostu. Na tyle, by zbierać jej tomy do własnej biblioteczki i by o niej pisać tutaj.


przekł. Rafał Lisowski