Opinia na temat książki Moja droga Emmie Blue

„Moja Droga Emmie Blue” to jedna z tych książek, w której przepadłam od pierwszej strony. Niesamowicie wciągająca, porażająco smutna i nad wyraz rzeczywista. Porusza mnóstwo ważnych życiowych tematów, wzbudza ogrom emocji i zaskakuje, gdy drobne kłamstwa są weryfikowane. Bohaterów poznajemy z czasem i wzbudzają w nas wiele odczuć, nie zawsze pozytywnych. Jednak w mojej opinii jest to książka wyjątkowa, obok której nie można przejść obojętnie.

Gdy nastoletnia Emmie, która zmaga się z ogromnymi problemami i przytłaczającą samotnością, wysyła swój balon w świat nie przypuszcza, że tak bardzo odmieni swoje życie. Znajduje go Lucas, w odległej Francji, i w ten sposób nawiązują ze sobą kontakt. Są maile, listy, paczki, w końcu pierwsze spotkanie, które zmienia się w regularne wizyty. Choć wszystko się zmienia na przestrzeni lat, w ich życiu jest jedna stała- ich przyjaźń. Problem w tym, że Emmie jest w Lucasie zakochana, a ten planuje ślub z inną. Czy Lucas odwzajemni jej uczucia? To musicie sprawdzić sami! Powiem Wam jedynie, że rozwój wydarzeń dla mnie był dość zaskakujący ale jak najbardziej mnie usatysfakcjonował.

Ta książka opowiada przede wszystkim o samotności. O tym jak trudno jest znaleźć swoje miejsce, niezależnie od swojego wieku i doświadczeń. Jak przeszłość może znacząco wpływać na teraźniejszość, na wybory życiowe, na sposób postrzegania wielu spraw. Historia Emmie to opowieść o tym, że każdy w życiu potrzebuje miłości. Bezinteresownej, prostej, która będzie stanowić oparcie w trudnych chwilach, niekoniecznie romantycznej. Ona tę miłość znalazła w Lucasie i jego rodzinie, a ich opieka i przyjacielskie dłonie, które do niej wyciągnęli, wielokrotnie pomagały przetrwać najgorsze.

Autorka w tej książce nie boi się poruszać tematów, które mogą nami wstrząsnąć. Jak brak odpowiednich wzorów rodzicielskich może wpływać na dziecko i jego postrzeganie siebie nawet w dorosłym życiu. Jak kłamstwa i ostracyzm społeczny wśród nastolatków może zniszczyć komuś życie. Jak okrutne ślady pozostawia po sobie molestowanie seksualne. To nie jest prosta, lekka opowieść. Ale ma w sobie coś niesamowitego. Uwielbiam w niej zwariowanych przyjaciół Emmie- Ritę i Foxa, którzy byli dla niej na dobre i złe. Uwielbiam ciepłą i szalenie mądrą gospodynię Em- Louise, która była dla niej niczym prawdziwa, kochająca Babcia. Uwielbiam bezinteresowność Elliota, brata Lucasa, który zawsze na pierwszym miejscu stawiał dobro Emmie. Bo ta książka niesie ze sobą nadzieję, że zawsze znajdą się ludzie, którzy wyciągną pomocną dłoń, wysłuchają, ochronią przed kolejną ulewą z piorunami. I to jest jej magia.

Mam bardzo mieszane uczucia co do Lucasa, który moim zdaniem był ogromnym egoistą i często wykorzystywał oddanie swojej przyjaciółki. Jego postać jest idealnym przykładem na to, że często patrząc na ludzi przez różowe okulary nie dostrzegamy wielu ich wad i niefajnych zachowań. Za to Emmie to bohaterka, która została tak okrutnie doświadczona przez los od samego dzieciństwa, była tak ogromnie zagubiona.. Jej samotność, smutek i wszystkie problemy, z którymi się mierzyła wyzierały z kartek i bardzo mocno mnie dotykały, a umówmy się, moja empatia nie jest jakoś szalenie rozwinięta. Ale wobec tej historii po prostu nie dało się przejść obojętnie.

Jeśli liczycie na romans z mnóstwem napięcia seksualnego i gorących scen to nie sięgajcie po tę książkę. Jeśli jednak zależy Wam na wartościowej lekturze to koniecznie zapoznajcie się z opowieścią o zwykłej dziewczynie- Emmeline.