Opinia na temat książki Moje serce, mój wróg

Niesamowita książka. Dla młodzieży. O młodzieży. Ale tak naprawdę, nie tylko dla nich. Myślę, że dla każdego. Każdemu przydałaby się lekcja pokory i szerszego myślenia w kontekście młodej dziewczyny z zespołem Aspergera, która próbuje żyć. Próbuje zyskać samodzielność, samowystarczalność. Chce być odpowiedzialna za siebie. W pełni. Na zawsze.
To bardzo ciekawa książka. Znakomita okazja do poznania jak radzą sobie z problemem tej choroby w innym miejscach. Jak wygląda pomoc państwa, na co mogą liczyć młodzi ludzie, których start w dorosłe życie jest utrudniony.
Alvie jest inna. Inna z powodu choroby. Inna z powodu problemów jakie choroba generuje. Inna w relacjach z innymi. Inna w pracy. Po prostu inna.
Stanley też jest inny. Inny w relacjach. Inny w swojej chorobie.
Mniej lub bardziej przypadkowo ta dwójka innych ludzi spotyka się. Mailowo, telefonicznie, bezpośrednio. Zaczynają żyć obok siebie, a z czasem z sobą. I nie, to nie jest ładna historia z wielkim szczęśliwym zakończeniem. To raczej mądra, boleśnie prawdziwa, raniąca niesprawiedliwością i bezdusznością historia z otwartym końcem. Ładna, mądra, przejmująca. Iinna. Inna jak inni są jej bohaterowie.
Napisana prostym językiem, prostym i bezpośrednim, bardzo wyraźnym, wymagającym uwagi. Sama historia napisana szybko i bardzo wciągająco.
Polecam z całego serca. Warto zajrzeć przez okno do świata trochę innych ludzi.