Na szczycie

Kurczę, nie dałam rady. Przeczytałam 1/3 i poddałam się. Naprawdę próbowałam, ale ta książka jest tak infantylna, jak najgorsza brazylijska telenowela i powtarzalna jak „Moda na sukces” (nikomu nie ubliżając – to moje subiektywne odczucia).
Czytam praktycznie od zawsze, czytam wszystko i uważam, że każdy, kto tego chce, może pisać - i nie wszystko musi mi się podobać. Staram się nie być zbyt krytyczna, szczególnie wobec debiutantów, biorę pod uwagę, że każdy gatunek literacki ma swoje prawa i założenia, że nie wszystko musi być literaturą wysokich lotów – powieść erotyczna ma być napisana lekko i swobodnie, ma być gorąca i podniecająca, może być perwersyjna, nawet mroczna czy brutalna, ale czy może być po prostu … niestrawna. NIE.
A ta powieść jest niestrawna; chaotyczna i bez polotu, za dużo motywów, za dużo seksu (nawet w erotyku może być za dużo seksu, jeśli jest nie w porę – nie przekonują mnie sceny, gdzie ledwie nie-dziewica – nota bene rozdziewiczana 3 razy! – przeskakuje z łóżka do łóżka, pary, trójkąty, czworokąty i co tam jeszcze chcecie), mam wrażenie, że autorka chciała zamieścić w utworze wszelkie formy seksu, jakie tylko poznała, nawet nie próbując uprawdopodobnić tych scen (wiem, one nie muszą być prawdziwe, ale mają być prawdopodobne), bohaterowie są irytujący i infantylni, ich dialogi żenująco głupawe, bohaterka sprawia wrażenie, jakby miała tylko jedną szarą komórkę, a po alkoholu (którego Rebeka sobie nie żałuje) i ta komóreczka jej wysiada. I ten ...