Opinia na temat książki Narzeczona nazisty

II Wojna Światowa. Brutalny okres w naszej historii. Wywołujący morze wzruszenia, ale i gniewu na to, jak człowiekowi mógł zgotować takie piekło. Czytając tego typu literaturę jedyne nad czym potrafię się zastanawiać, to to, co sama bym zrobiła, gdybym pewnego dnia zbudziła się odgłosami nadlatujących samolotów wojskowych. Ale jak to bywa w tego typu książkach jednym autorom wychodzą one lepiej, a innym gorzej. A jak było w przypadku Barbary Wysoczańskiej? W tej recenzji postaram się wam odpowiedzieć na to pytanie.

Hania Wolińska spędza lato 1938 roku w ukochanym Gdańsku. Przebywa tam jako dama do towarzystwa starszej pani Irene von Richter. Kobieta ta nie może słuchać swoich rodaków, wychwalających Hitlera i bardzo lubi towarzystwo młodziutkiej dziewczyny. Ostatniego dnia swego pobytu w mieście Hania wybiera się na spacer, aby po raz ostatni przywitać wschód słońca. Niestety, natyka się na patrol gestapo i zostaje aresztowana. Z opresji ratuje ją niezwykle przystojny wnuczek pani Irene, Johann von Richter. Pomiędzy tym dwojgiem rodzi się powoli uczucie. Tylko, czy ma rację bytu? Czy Polka może pokochać Niemca? Nazistę?

Powieść ta jest przesiąknięta emocjami. Nie da się jej przeczytać w ciszy i nastawionym zupełnie neutralnie. Od samego początku polubiłam Hanię, chociaż miejscami zdawała się być ona niezwykle naiwna. Próbowała z początku bronić się przed uczuciem do młodego nazisty, ale nie potrafiła go zwalczyć. W końcu miłość nie wybiera, prawda? Chociaż fabuła to w większości historia fikcyjna, to jednak autorka osadziła ją w pewnych historycznych ramach burzliwej polskiej historii. Zrobiła to bardzo sugestywnie i umiejętnie, tak opisywała wszelkie emocje bohaterów, że czułam, jakbym sama je odczuwała. Nie raz i nie dwa cisnęły mi się łzy do oczu, bo na przykład jakim prawem można od tak po prostu zaplanować sobie, że zaatakuje się szpital pełen personelu medycznego i chorych, którzy nie mają jak uciec, bo zwyczajnie nie mają na to sił i się ich wszystkich pozabija? Kim trzeba być, żeby uczynić piekło z życia innej osoby? Kibicowałam Johannowi i Hani i pomimo tego, że ten pierwszy był nazistą to potrafiłam zrozumieć ich oboje. Czasem nie ma się wyboru i trzeba czynić cokolwiek, aby tylko przeżyć. Niektórych bohaterów najchętniej sama bym zabiła, chociażby ojca Johanna, który uważał się za najmądrzejszego. Podobnie jak narzeczona Johanna, Suzanne, która w pewnym momencie okazała się niezłą suką. Książka mi się w ogólnym rozrachunku podobała, ale mam z nią pewien problem. Mianowicie, były w niej takie momenty, że miałam wrażenie, jakby sama autorka nie za bardzo miała pomysł, co dalej napisać. I wtedy tempo akcji spadało, podobnie jak i moje zainteresowanie.

Podsumowując, “Narzeczona nazisty” to wiele realistyczna historia miłości młodej pary, na której drodze stanęła wojna. A wtedy każdy radzi sobie, jak może, byleby przeżyć. Pełno tutaj skrajnych emocji. Osobiście najbardziej wzruszyło mnie zakończenie. Takie właśnie jest nasze życie. Pisze niespodziewane scenariusze. Szczerze polecam tę książkę wszystkim fanom powieści, których fabuła oparta jest o historię.