Opinia na temat książki Nie rdzewieje

„Mi­ło­ść cier­pli­wa jest, ła­ska­wa jest. Mi­ło­ść nie za­zdro­ści, nie szu­ka po­kla­sku, nie uno­si się py­chą; nie jest bez­wstyd­na, nie szu­ka swego, nie uno­si się gnie­wem, nie pa­mi­ęta złe­go; nie cie­szy się znie­spra­wie­dli­wo­ści, lecz wspó­łwe­se­li się zpraw­dą. Wszyst­ko zno­si, wszyst­kie­mu wie­rzy, we wszyst­kim po­kła­da na­dzie­ję, wszyst­ko prze­trzy­ma. Poza tym, że po trzech mie­si­ącach chce się ją rzu­cić wpiz­du. Aza­ra­zem zca­łych sił trzy­mać."

Głos polskich dorosłych lesbijek oraz „beztroskich nastolatków przed trzydziestką". Opowieść o przygnębieniu miejscem, w jakim się znajdujemy. Niepowodzeniach sercowych i podążających za nami pierwszych miłościach. Kontrastem między dużymi a małymi miastami. Chęci odcięcia się od tego, co było, ale jednocześnie ogromnym sentymencie. Wciąż przewijających się tych samych twarzach w społeczeństwie LGBTQ+. Zmęczeniu posuwającymi się do przodu dniami.

Była to powieść dusząca i przygnębiająca. W tym tkwi jej trudność oraz największy urok. Czytało się ją topornie, ale jednocześnie ciężko nie docenić wiernego odbicia rzeczywistości, która w pewnym stopniu pokrywa się z tym, co sama miałam już nieszczęście zauważyć. Najchętniej bym o niej zapomniała, ale jestem zadowolona, że powstała. Powieść póki co zyskuje więcej niezadowolonych opinii, a ja natomiast skończyłam ją z myślą „auć, w punkt". I nie, sama nie będę głosić wielkiej sympatii do niej, bo jednak bronię się przed jej zawartością rękami oraz nogami, ale... Kurczę. Ważna była to perspektywa i dobrze nakreślona. A że psychicznie zostałam przez nią zniszczona... Cóż. Znałam ryzyko, gdy książkę otwierałam. I że styl pióra nieco przekombinowany... Ach. To akurat częściej mi się podobało niż odwrotnie i częściej do mnie trafiało niż przechodziło obok.

„Me­men­to mori. Pa­mi­ętaj ośmier­ci wka­żdym mo­men­cie ży­cia. Pa­mi­ętaj: czas leci, mu­sisz już awan­so­wać, za­ro­bić mi­lion, od­ha­czyć te wszyst­kie miej­sca na świe­cie. Za­ło­żyć fir­mę ipi­sać po­czyt­ne­go blo­ga, bo żeby się wszyst­ko uda­ło, na­le­ży nie­zwłocz­nie przy­spie­szyć. Ro­bić rze­czy, bo mamy co­raz mniej cza­su. Lecz je­śli fak­tycz­nie mamy go co­raz mniej, je­śli itak wszy­scy umrze­my, je­śli to wszyst­ko itak się nie li­czy, to kto za­bro­nił nam prze­stać?"