Nieboszczyk wędrowny

Nieboszczyk wędrowny to kolejne twórcze szaleństwo Autorki. Świetnie się sprawdzi jako czarodziejska różdżka do rozwiania chmur w paskudnie nijaki listopadowy dzień.

Podczas lektury zawitamy do Kraśnika. Gdzie czas mija jak na prowincji, gdzie nic szczególnego się nie dzieje. Z rzadka jakieś domostwo zasiedlą nowi gospodarze. Tak też będzie tym razem. I nie żeby jakaś żywiołowa akcja, czy filozoficzne wywody miały ująć czytelnika w tym dziele. To będzie banalna sytuacja komediowa w roli głównej z młodym małżeństwem i niechcianym krewnym, a dziać się wszystko będzie przy współpracy pomysłowego sąsiedztwa i przenikliwych policjantów. A przy tej menażerii najbardziej trzeba uważać na czarnego obronnego kota!

Przesympatycznie i dość zwięźle ujęta historia, tak żeby nie zmęczyć, a co gorsza nie uśpić, a przede wszystkim rozweselić czytelnika. Nieboszczykowi wędrownemu należy się miano lektury terapeutycznej. I tak, jak nieboszczyk w książce wędruje przez - nazwijmy to - kolejne miejsca spoczynku, tak sama książka powinna powędrować w ręce kolejnego czytelnika. Od pierwszych stron poprawi nastrój.

Dotychczasowa twórczość Pani Kursy nie zrobiła na mnie jakiegoś szczególnego wrażenia. Do czasu!
Czytając "Nieboszczyka wędrownego" zaśmiewałam się do łez (chociaż nie do tego stopnia co przy Chmielewskiej). Cieszyłam się też, że sąsiadów nie mam bezpośrednio za płotem. Dzięki temu zmniejsza się ryzyko, by któregoś pięknego poranka znaleźć w tujkach lub w innych jałowcach nieboszczyka.
Jednak postacią number one jest kot Belzebub! Mruczek rządzi!
Powieść jest idealnym antidotum na ponury nastrój.
Polecam