O północy w Czarnobylu

Sukces mierzony w metrach sześciennych betonu.

No i się przekonali.

Kiedy w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej doszło do wybuchu i zniszczenia reaktora, początkowo nikt nie chciał uwierzyć, że coś takiego miało miejsce. Przecież to niemożliwe! W ZSRR reaktory nie wybuchają! A jednak. Reaktory typu RBMK-1000, duma radzieckiej energetyki, posiadały błędy konstrukcyjne, a ich budowa naznaczona była sowieckim piętnem: nie ma być bezpiecznie, ma być dużo, szybko i tanio. Niech tym na zachodzie oko zbieleje z zazdrości.

Co tam błędy, jakiś dodatni współczynnik reaktywności przestrzeni parowych, najważniejsze, że RBMK-1000 jest największy na świecie! Co z tego, że na zachodzie wokół reaktorów budowano kopuły zabezpieczające, a w tym przypadku (ze względu na rozmiar), koszt zabezpieczenia podwajałby koszt budowy, więc go nie budowano. Coś się wymyśli, będzie pan sekretarz zadowolony. Rząd radziecki miał za to duże doświadczenie w ukrywaniu wypadków, które nieuchronnie zdarzały się w tamtejszych elektrowniach jądrowych. Gdyby się dało...

Niesamowita książka o katastrofie w elektrowni jądrowej pisana w niezwykle ludzki i przystępny sposób. Bardzo polecam.
Szalenie ważna dawka informacji, szczególnie dzisiaj, kiedy armia rosyjska prowadzi działania wojenne na terenie Ukrainy, a przede wszystkim wokół elektrowni , których jest wiele na terenie tego kraju.
Książkę dopisuję do listy # wyzwanie ukraińskie, pkt. 4 - reportaż/ książka historyczna.

Niby o Czarnobylu wiemy już niemal wszystko. Były dziesiątki książek, filmów dokumentalnych, a nawet głośny ostatnio serial. Jednak za każdym razem ta niewiarygodna historia na nowo porusza, szokuje, budzi trwogę i lęk.

Adam Higginbotham rekonstruuje całą tą historię od czasu budowy reaktora w Prypeci, przez jego awarię, aż po przybliżenie dalszych losów osób, które brały udział w tamtych wydarzeniach.

Można więc śmiało stwierdzić, że siłą tej książki jest perspektywa – te ponad 30 lat, które dzielą nas od awarii reaktora pomaga spojrzeć obiektywnym okiem na całość tej tragedii. A wniosek jest prosty – coś takiego musiało się stać. Prędzej czy później. Jeśli nie w Prypeci, to w jakimś innym zakątku Związku Radzieckiego.

Książka ciekawa, warta przeczytania – i jako solidna dawka historii i ku przestrodze.

Świetna i imponująco udokumentowana historia katastrofy, umieszczająca ją w kontekście wyzwań i ograniczeń energetyki jądrowej oraz - co jeszcze ważniejsze - uwarunkowań panującego wówczas w ZSRR systemu. Im dłużej się to czyta, tym jaśniej jawi się nam myśl, że reaktor jądrowy wylecieć w powietrze w pewnych okolicznościach może, ale w takim kraju jak Sojuz po prostu kiedyś musi.

Nie oglądałam filmu o katastrofie w Czarnobylu na HBO, jednak książka mnie bardzo zaintrygowała. Podczas buszowania w księgarni, nie mogłam przejść koło niej obojętnie. Co odchodziłam do innych półek, za chwilę z powrotem wracałam do Czarnobyla. Tak mnie przyciągała, kusiła, że w końcu ją nabyłam.
Ta książka to petarda. Czytałam ją z wypiekami na twarzy i nie mogłam się wydostać spomiędzy jej kartek. Fakt, że duża ilość zagadnień z dziedziny matematyki, fizyki i chemii jądrowej, oraz techniczne szczegóły budowy reaktora RMBK mogą męczyć, ale autor zadbał o prosty i przejrzysty język książki, przez co łatwiej się ją czyta.
Nigdy nie opublikowane fakty powodują, że czytelnik nie ma czasu się nudzić -autor umiejętnie wzbudza ciekawość i buduje napięcie. Zgromadzone w jednej książce wszystkie najważniejsze fakty, od których włos potrafi się na głowie zjeżyć, dane, życiorysy i dalsze dzieje osób mających jakiś, choćby najmniejszy związek z tą katastrofą, uświadamia czytelnika, że autor musiał się solidnie napracować, żeby "odwalić" taki kawał dobrej roboty. Z pewnością nie było łatwo zgromadzić te wszystkie informacje i dopracować w najmniejszych szczegółach.

Miałam 10 lat, jak doszło do wybuchu reaktora w Czarnobylu. Pamiętam spanikowane higienistki w szkole, próbujące jak najszybciej podać stojącym w kolejce dzieciom, wstrętną jodynę. Niektóre krzyczały, bo nie chciały tego pić, niektóre płakały, a niektóre wymiotowały. Atmosfera była nerwowa, nauczyciele z...

Non fiction wysokiej klasy. Nieistniejąca już elektrownia w roli głównego bohatera. Od czasów, gdy była tylko w planach, geneza jej powstania, codzienne życie, 1986 rok - wybuch, aż do teraz, gdy niby zostały już tylko ruiny, ale nadal niesie ze sobą olbrzymie niebezpieczeństwo. Do tego tło historyczne i uwarunkowania, w jakich przyszło jej funkcjonować - w kraju absurdów, indolencji, wygórowanych ambicji i zadufania. Prawdziwi „bohaterowie” tragicznego dnia: dyrektorzy, sekretarze partii, inżynierowie, strażacy, pracownicy, podane realne nazwiska (sprawdziłam!) i udokumentowane fakty. Próba odpowiedzi na pytanie - jak mogło do tego dojść, o błędach popełnionych przy opieszale podejmowanych działaniach ratunkowych, szukaniu winnych, kozłach ofiarnych i pokazowych procesach, o tuszowaniu tragedii i wreszcie lekkomyślności i niekompetencji. W tle wielka polityka, rozpad Związku Radzieckiego, Gorbaczow, Jelcyn i inni wielcy tego kraju, ich paranoja, bezwzględność i niefrasobliwe podejście do problemu, którego się nie dało zamieść pod dywan.

Jednakże elektrownia to nie tylko budynek i skomplikowane urządzenia, ale również ludzie - pracownicy różnych szczebli, kilkutysięczna załoga oraz ich rodziny, wszyscy bezpośrednio lub pośrednio związani z elektrownią. Aby ją obsłużyć przenieśli się z całego Kraju Rad do powstałych od zera miast. Dostali mieszkania, powstała infrastruktura, szkoły, szpitale, sklepy, stadiony, pałace kultury, okazałe siedziby dla sekretarzy parti...

Książka „O północy w Czarnobylu” autorstwa Adam Higginbothama to doskonały reportaż opisujący historię największej katastrofy nuklearnej XX wieku.
O tym co wydarzyło się w Czarnobylu w nocy z 25 na 26 kwietnia 1986 roku wie chyba każdy. Z tej książki dowiecie się natomiast o wydarzeniach, które miały miejsce przed katastrofą jak i po niej. Myślę, że jest to jedna z tych książek, po które warto sięgnąć.
Był taki czas kiedy z mężem zastanawialiśmy się nad wycieczką do miasta Prypeć jak i do zony. Nie są to tanie wyprawy więc ostatecznie zrezygnowaliśmy. Ale kto wie? Może kiedyś? Udało mi się za to dostać dwie pocztówki, od osób które tam były.