Opinia na temat książki Obca kobieta

Przeczytałam cztery książki Magdaleny Majcher, recenzuję właśnie trzecią z nich, ale coś mi mówi, że po raz kolejny nie będę w stanie oddać słowami tego, jak bardzo jej twórczość mnie porusza, jak jej historie ożywają w moich emocjach, jak głęboko przenikają do mojej podświadomości. Można powiedzieć, że nie sięgam przecież po taką literaturę świadomie, więc sama pozbawiam się takich przeżyć podczas lektury i na pewno coś w tym jest, jednak nie każdy autor jest w stanie mi je zapewnić.
"Obca kobieta" to historia inna niż te, z którymi zetknęłam się wcześniej, przez to, że "Małe zbrodnie" i "Mocna więź" były powieściami opartymi na faktach. Jednak siła emocji, jakie we mnie wywołała jest porównywalna, bo coś takiego także mogłoby wydarzyć się naprawdę, tak autentycznie zostało przedstawione.
Nie stałam nigdy przed dylematem, z jakim przed laty musiała zmierzyć się główna bohaterka, ale zastanawiałam się parę razy na tym, czy teoretycznie mogłabym się związać z kimś, kto ma już za sobą relacje na tyle poważne, że pozostały po nich dzieci. Sytuacja Weroniki była o tyle trudniejsza, że to jej potencjalny partner wychowywał córeczkę, a Huberta dopiero co poznała. Nie zamknęła się jednak na to świeże, rodzące się uczucie, a dla Oliwii stała się jedyną mamą, jaką dziewczynka znała. A ta miłość okazała się silniejsza niż ta romantyczna między Weroniką a Hubertem. Na tyle silna, że kobieta postanowiła walczyć o to, by móc pozostać w życiu dziecka.
Wbrew pozorom to nie jest tylko dramat obyczajowy. Emocje odgrywają tu główną rolę, ale nie są one wcale oczywiste i jednoznaczne, może właśnie dlatego cała historia wydaje się tak realna. Konstrukcja sprawiła, że jednocześnie śledzimy budowanie związku, jak i jego rozpad, co tylko nasila rollercoaster uczuć.
"Obca kobieta" to książka, która wykracza poza schematyczne postrzeganie rodziny. Jest dowodem na to, że to, co "na papierze", często nie oddaje tego, co w sercu. Magdalena Majcher po raz kolejny porusza do głębi i zostawia pole do wielu refleksji.
Moje 10/10.