Obsesja i inne formy miłości

Historia wypełniona uczuciami, które od miłości coraz bardziej przypominają obsesję. Pełna samotności i rozpaczy, która nie może znaleźć ujścia.

Jeden telefon. To on sprawił, że Ana poczuła, jakby ktoś wyrwał istotną część niej samej. Niedowierzanie i rozpacz zdominowały, a ponowne powrócenie do rzeczywistości stało się niemalże niemożliwe. Jedną nogą tkwiąc w teraźniejszości a jedną w przeszłości Ana opowiada historię swojej miłości. Tajemnicy skrywanej przed światem. Czułości i szczęścia, ale też prób rozstania czy ogromnego bólu po stracie ukochanego.

„Miłość i inne obsesje" to powieść napisana białym wierszem. Są w niej dialogi i opisy czynności, ale dominują uczucia. Narratorem jest Ane, która zwraca się do Connora, a fabuła nie dzieje się na jednej płaszczyźnie czasu. Strona po stronie odkrywamy, jak ich relacja wyglądała oraz jak bohaterka teraz próbuje poradzić sobie z żałobą. Obserwujemy jej sypiące się małżeństwo i bezradność dzieci, które z niezrozumieniem obserwują dziwną relację swoich rodziców. Zaglądamy też do życia Rebekki — żony Connora, z której nie potrafił zrezygnować — a relacja między obiema kobietami może budzić niepokój.

Mam słabość do tytułów Sarah Crossan. Działają bardzo mocno na moją wrażliwość i tym razem również tak było. Emocje kłóciły się z moralnością i nie potrafiłam ocenić jednoznacznie zachowań bohaterów. Wiem, że forma tej książki nie każdemu przypadnie do gustu, ale dla tylu intensywnych uczuć zdecydowanie ...

Miłość, a obsesja. Gdzie leży ich granica? Czy paniczny strach przed utratą ukochanej osoby daje nam pozwolenie by zbudować nieprzeniknioną ścianę wokół łączącej nas relacji? A może miłość jest formą obsesji, a obsesja formą miłości? Może nawet jeśli byśmy chcieli, nie potrafimy rozstać się z ukochaną osobą, nawet w obliczu ostateczności?

Uwielbiam książki pisane emocjami, pisane każdym z uczuć jakie targają duszą. Uwielbiam to jak są one oddane za pomocą słów, jak mocno w nas, czytelników, uderzają. Uwielbiam książki Pani Crossan, bo nikt tak jak ona nie potrafi pisać emocjami. Crossan bez wątpienia jest wspaniałą pisarką o wyjątkowym, płynnym, wciągającym stylu pisania. Każde jej słowo i każdy werset są dobierane i konstruowane bardzo starannie i świadomie. Uwielbiam doświadczenie czytania jej poetyckiej prozy, nawet gdy zagłębia się w bolesne, trudne i „brzydkie” miejsca. Z przenikliwą dokładnością ukazuje ból, odkrywa smutek, poczucie winy i stratę. Ta proza, piękna, oszałamiająca, oszczędna, utkana ze strzępków wspomnień i sytuacji, z fragmentów świadomości głównej bohaterki, wnika w czytelnika głęboko i gryzie i drapie, nie dając ukojenia, ni odpowiadając na żadne z pytań, które pojawia się w trakcie czytania. To hipnotyzująca i przyciągająca historia, która urzeka, a jednocześnie niepokoi. Która wywołuje gniew i złość na główną bohaterkę. Która wywołuje ogrom smutku i pokazuje jaki bałagan w relacjach międzyludzkich pozostawia zdrada. Jak wiele zła, dobra...

Nie można jej winić. Po prostu się zakochała. Ale czy ma prawo odczuwać większą stratę niż jego żona?

Nie oceniam tego. Ale trochę ze swojej winy znowu czytam o zdradzie, chociaż nie znoszę tego motywu nigdzie – ani w życiu, ani w sztuce. Powraca za to również moje ulubione zagadnienie literackie 2021 – żałoba.

Przewinęła mi się ta książka kilka razy w okolicy swojej premiery. Potem bezwiednie wyrzuciłam ją z pamięci. Aż tu nagle trafiam na nią na bibliotecznym stole i – przyciągnięta poetycką formą zapisu i osobistą narracją – zabieram ją do domu.

Opisywane doświadczenia są niełatwe do przełknięcia – główna bohaterka, Ana, zakochuje się w Connorze, cudzym mężu, z którym zdradza swojego. O śmierci cudzego męża dowiadujemy się na samym początku, a dalej... wspomnienia z przeszłości mieszają się teraźniejszością. Ana niezbyt dobrze radzi sobie ze stratą i wikła się w pachnące toksycznością relacje (na przykład z żoną zmarłego? ale ćśś).

Bawi mnie fakt, że w zaciszu swojej głowy nazwałam 𝘖𝘣𝘴𝘦𝘴𝘫𝘦̨ dojrzałą wersją 𝘈𝘬𝘵𝘰́𝘸 𝘥𝘦𝘴𝘱𝘦𝘳𝘢𝘤𝘫𝘪. Czytałam te książki od razu po sobie i nie mogę się nadziwić, jak bardzo są do siebie podobne! Bohaterka powieści Megan Nolan spokojnie mogłaby za jakieś dziesięć lat być Aną – te doświadczenia bardzo do niej pasują (ale znowuż Ana nie mogłaby być w przeszłości bohaterką 𝘈𝘬𝘵𝘰́𝘸).

Forma na plus. Zwroty do nadawcy (zmarłego), zapis w poetyckich wersach, pewne fragmenty bardzo liryczne – a z drugiej strony...

Czytając tę książkę wciąż dudnił mi w głowie tytuł: ,,Miłość jako choroba psychiczna przenoszona droga płciową" - od wybitnego filmu Zanussiego. Ana - główna bohaterka cierpi na właśnie taką chorobę, kompletnie straciła głowę dla kochanka, który owszem - uwielbia jej towarzystwo i spędzać z nią czas, ale ani myśli opuścić swojej pięknej żony - Rebbeki która dała mu 3 synów. Ana wszelkimi sposobami stara się w pełni zdobyć serce Connora, aż pewnego dnia, jej ukochany ginie. I tak oto rozpoczyna się historia właściwa. Ana, teraz nie tylko ze złamanym sercem, ale również w żałobie, której nie może w pełni przeżyć szuka sposobów, by jak najbardziej zbliżyć się do nieżyjącego kochanka. Z racji zawodu robi to przez formalności związane z testamentem, który ustanowiła wcześniej z ukochanym. Cały ten galimatias zwieńczają jej silne uczucia, emocje nad którymi coraz trudniej jest jej zapanować. ,,Obsesja i inne formy miłości" to bez wątpienia unikalna powieść o ludziach, którzy błądzą, pragną, dojrzewają i gubią się we własnych żądzach. Z racji formy wierszowanej - coś zupełnie innego niż wszystko co dotychczas wpadło w moje głodne książek dłonie. Polecam :)