Opinia na temat książki Ocean uczuć

Zamarzyła mi się toskańska przygoda w środku zimy i to właśnie miejsce akcji skłoniło mnie do sięgnięcia po książki pani Marioli Sternahl. Ale po kolei, najpierw był tom pierwszy - "Ocean uczuć".

Dużo tu takiej zwykłej, prawdziwej, życiowej mądrości, jednakże ubranej w zbyt wiele słów, co zaburza prostotę przekazu. Trzeba ją z tego natłoku zbędnych zdań ostrożnie wyłuskać, by oddzielić ziarno od plew. To syzyfowa praca.
Dodatkowym utrudnieniem jest minimalna ilość dialogów na rzecz ciągłego, dość chaotycznego monologu. Lubię wewnętrzne rozterki bohaterów, ale nie aż tak by czytać tylko o nich przez prawie trzysta stron!
Choć na bohaterkę spadły wszystkie plagi egipskie razem wzięte, to może wierzyłabym jej bardziej, gdyby jej narracja była pierwszoosobowa.
Wszystko zabił pełen patosu, do bólu sztuczny ton, którego ja po prostu nie znoszę, użyty tylko po to, by wywołać w czytelniku jeszcze więcej emocji. U mnie za każdym razem wywołuje... odruch wymiotny. W całej tej kakofonii najbardziej szczere, prawdziwe i lekkostrawne były końcowe podziękowania od autorki.