Ogień

𝑂𝑔𝑖𝑒ń to już piąte spotkanie z rodziną Stoltmanów i kolejna podróż na Kaszuby. W poprzednim tomie druga wojna światowa przewróciła życie Stoltmanów do góry nogami. Teraz, po latach niemieckiej okupacji, nadchodzi nareszcie upragnione wyzwolenie, ale ruska nawałnica okazuje się gorsza od szarańczy. Kaszubi wpadli z deszczu pod rynnę. Zamiast spokoju i upragnionego bezpieczeństwa pojawia się kolejny wróg. Krasnoarmiejcy kradną, niszczą wszystko, co napotkają na drodze i gwałcą kobiety. Los nadal nie oszczędzał Stoltmanów, ale oni nie nawykli do bycia biernymi. Jak zawsze, wierni swoim przekonaniom, by bronić ojcowizny i swoich bliskich, gotowi są poruszyć niebo i ziemię.

Chociaż wydawało mi się to niemożliwe, z każdym tomem jestem coraz bardziej zżyta z bohaterami sagi i coraz bardziej zakochana w kaszubskiej ziemi. Nieodmiennie zachwyca mnie ogrom pracy, jaki Daria Kaszubowska wkłada w pisanie swojej sagi. W tej części, jak zawsze, nie brakuje dynamicznej akcji, specyfiki regionu, wzruszających scen i mnóstwa historycznych detali. Zachwyca mnie w tej sadze dosłownie wszystko, bohaterowie, regionalne tradycje, opowieści o dziejowych zawirowaniach i bohaterskich czynach oraz sposób, w jaki Daria Kaszubowska przekazuje wiedzę na temat swojej małej ojczyzny. Wiedzę, która nie jest powszechnie znana, przekazuje bez niepotrzebnego patosu. To opowieść o zwyczajnych ludziach, których trudne czasy zmuszały do niecodziennych decyzji.

...

Koniec wojny, radość , swoboda nic bardziej mylnego, bo wraz z odejściem jednych ciemiężycieli wkraczają drudzy, chyba jeszcze gorsi.
Do tej pory Kaszubi, a co za tym idzie i Stoltmanowie musieli udowadniać, że są Polakami, bo ich mała ojczyzna stała na pograniczu Polski i Niemiec. Teraz Armia Czerwona, wyzwoliciele traktują ich jako zdrajców, a przykładem jest Inga, która musi teraz podróżować z rosyjskim żołnierzem i dzeć o swoje życie na nowo.
Co stanie się z Bruno, ktory trafia na Syberię, czy ta rodzina nie wyczerpała jeszcze limitu tragedii?
Jak zwykle obrazy namalowane przez autorkę przejmują bardzo. Sceny momentami bardzo dosadne przerażają, ale jednocześnie oddają całą prawdę o tych czasach. Pięknie po raz kolejny pokazana rodząca się polskość, tak bardzo upragniona, ale okupiona ogromnymi stratami. To rzeczywiście ogień trawiący mieszkańców szukajacych swojej tożsamości i po prostu zwykłego spokoju.

„Nieraz się zastanawiała, w którym momencie wychowania popełniła błąd, przecież zawsze uczyła ich wrażliwości na drugiego człowieka i miłości do Kaszub i Polski.”
Piąty tom cyklu sagi kaszubskiej za mną. Wow co to była za czytelnicza uczta, Daria nie oszczędzała swoich bohaterów w tej trudnej wojennej zawierusze. Co z tym szczęściem rodziny Stolmanów, gdzie się zawieruszyło?

„I zrozumiała jeszcze coś: jak bardzo z miłości do Abrama i z miłości do swojej rodziny zniszczyła sobie życie.”
Wojna zbliża się ku końcowi, Wojska Armii Czerwonej mają za cel przejąć władzę i wybić Niemców, jednak po drodze wybijają i Polaków, Kaszubów i Żydów. Ich brutalność jest trudna do opisania.
Rodzina Stoltmanów nie da się wpisać w ramy, walczą o swoje i nie obawiają się działać w zgodzie z własnym sumieniem, choć nie każdemu mogą się te działania podobać.
Ktoś poświęci swe życie, ktoś inny miłość, ale wszyscy utracą wolność.
Jedni przypłacą najwyższą cenę innych złamią żołnierze, ile będą w stanie poświęcić dla rodziny i dla państwa?
A zagadka śmierci Bernata Stoltmana nie daje spokoju, czy ta niewiadoma wreszcie się wyjaśni?

„– Jeśli w tym całym złym świecie, który nas otacza, my także zaczniemy być dla siebie źli, to nie ma już dla nas żadnej nadziei. Musimy zachować w sobie miłość. Bo jak stąd wyjdziemy, ktoś musi budować świat od nowa, na miłości, a nie na złości i nienawiści (...).” Ta historia rozbiła mnie emocjonalnie w drobny mak, do tego st...

„Ogień” – tytuł piątego tomu Sagi Kaszubskiej, może znaczyć wiele.

Napewno koniec wojny był naznaczony płonącymi budynkami, które dla jednych oznaczały przegraną wojnę, a dla innych koniec wojny i nadzieję na lepsze jutro.

Ogień oczyszcza. Zarówno sumienie z popełnionych błędów, zamazuje przeszłość i otwiera nową kartę przyszłości.

Poprzeczytaniu tej książki myślę, że rodzina Stoldmanów nie tak widziała koniec wojny. Mimo tego, że niektórym udało się wyrwać ze szponów zła i wrócić w rodzinne strony, to wielu doznało ogromnej krzywdy.

Niemcy powoli i brutalnie znikają z życia Kaszubów i Polaków. Ogromna radość i nadzieja. Niestety krótkotrwała. „Wybawiciele” okazują się nie wiele lepsi od Niemców. Nie tylko grabią i gwałcą, ale też karają za walkę z okupantem.

Stoldmanowie są teraz jak po rozrywany obraz. Trzymają się jeszcze ze sobą cienkimi nitkami. Czy uda im się załatać dziury i na nowo połączyć? Mam nadzieję, że kolejny tom „Mgła” da pozytywną odpowiedź na to pytanie.