Operacja Rafael

Spodziewałam się wiele, ale to co dostałam przerosło moje oczekiwania. Doskonała powieść szpiegowska z równoległym wątkiem historycznym. Akcja toczy się dwutorowo: współcześnie i w latach 30-40 XX w. Szpiedzy, wojna wywiadów, II wojna światowa, kraje Bliskiego Wschodu w obu planach czasowych i poszukiwanie zaginionego w czasie wojny obrazu Rafaela. Równocześnie poznajemy historię płótna przed zaginięciem.

Historia genialnie napisana, intryga skomplikowana, ale logiczna i spójna. Znakomicie przedstawione realia w jakich działała Armia gen. Andersa.

Perełka powieści sensacyjnej.

Uff, wreszcie wymęczyłam! Zaczynało się interesująco i myślałam, że to, że mi ta książka nie idzie wynika z atmosfery zagrożenia wywołanej epidemią. Jednak po jakimś czasie zdałam sobie sprawę, że jest po prostu kiepsko napisana. Zwłaszcza wątek współczesny. Według autorów (autora) robota szpiegowsko- dyplomatyczna na placówce na Bliskim Wschodzie polega głównie na uczestniczeniu w różnych rautach, i obiadach w restauracjach, jedzeniu dokładnie opisywanych potraw i piciu, równie dokładnie opisywanych alkoholi. Być może tak jest w rzeczywistości, ale to miała być powieść szpiegowska a nie notatki dyplomaty. Temu wątkowi zupełnie zabrakło napięcia, dłużył mi się i nudził. Znacznie lepiej wypadła historia wojenna, tą czytałam z zainteresowaniem. Trochę jak „Stawka większa niż życie”, którą uwielbiam. Zwłaszcza interesująca była postać podwójnej agentki Maszy. Jeżeli autorzy podzielili się wątkami, ten od historycznego ma znacznie większy talent literacki. W sumie- pomysł ciekawy, lecz wykonanie kiepskie. Nie wiem, dlaczego ta książka ma tak wysokie oceny.

 

„Operacja Rafael” - powieść szpiegowsko-historyczna, taki napis widnieje na okładce książki Marcina Falińskiego i Marka Kozubaj. 

Kanwą książki jest historia obrazu „Portret młodzieńca” Rafaela Santi, który został zakupiony przez rodzinę Czartoryskich na początku XIX wieku. Obraz znajdował się w Muzeum Czartoryskich w Krakowie, a potem zaginął w 1945 roku i do dziś nie został odnaleziony. Nie wiadomo co się z nim stało, czy został zniszczony, czy ocalał i znajduje się ukryty w prywatnej kolekcji. Jest to najcenniejsze dzieło sztuki znajdujące się w polskich muzeach, które zaginęło w czasie II wojny światowej. 

„Operacja Rafael” dzieje się równolegle w dwóch płaszczyznach czasowych. Z jednej strony poznajemy losy obrazu w czasie drugiej wojny światowej, historię wywiezienia go za granicę, aby nie wpadł w ręce Niemców. Druga część historii dzieje się w 2012 roku, gdy śledzimy poszukiwania obrazu na terenie Iraku przez majora Łodynę, oficera polskiego wywiadu. Oczywiście pojawia się piękna kobieta doktor Ewa Petrowska, która skradła serce przystojnemu majorowi. Do tego dochodzi walka wywiadów: rosyjskiego, niemieckiego i irackiego, które są również zainteresowane obrazem. 

Powieść jest bardzo dobrze napisana, historia jest ciekawa i wielowątkowa, z zaskakującym zakończeniem. Na pewno wymagała wiele pracy od obu autorów, ale dzięki temu oddali w ręce czytelników naprawdę świetną powieść szpiegowsko-histo...

„Portret Młodzieńca” Rafaela, wielki nieobecny, należał do tak zwanej Wielkiej Trójki znajdującej się w zbiorach Czartoryskich. Jego wojenne losy są znane tylko do pewnego momentu. Przyjmuje się, że najprawdopodobniej zaginął na Dolnym Śląsku… Marcin Faliński (emerytowany oficer Agencji Wywiadu) i Marek Kozubal (politolog i dziennikarz) swoją „Operację Rafael” stworzyli, opierając ją właśnie na tajemnicy obrazu. Ta historyczno-szpiegowska powieść to z jednej strony dążenia do odnalezienia zaginionego dzieła sztuki, a z drugiej alternatywna wersja jego losów. Czy możliwa? Pewnie tak.
„Operacja Rafael” to prawdziwa mieszanka historii, szpiegów, geopolityki… To coś, co bez wątpienia jest mi bardzo bliskie. Dla czytelnika, dla którego same te tematy nie są fascynujące albo chociaż ciekawe, może być to trudna lektura. Akcja nie jest zbyt wartka, a po drodze spotykamy naprawdę wiele postaci, wśród których może być trudno się odnaleźć. Narracja też jest dość specyficzna, ponieważ w ogóle nie zaglądamy do głowy bohaterów. Nawet Łodyny czy Kleinera. Czasami narrator cytuje nam ich myśli, ale poza tymi fragmentami nie poznajemy ich przemyśleń ani emocji. Tego właśnie trochę mi brakowało, szczególnie w przypadku Łodyny. Kleiner został dość dobrze przedstawiony już na wstępie, natomiast w przypadku drugiego bohatera cały czas miałam wrażenie, że towarzyszę mu we wszystkich działaniach, wiem dużo o jego pracy, ale w ogóle nie wiem, kim jest on sam.

„Operacja Rafael” jako...