Opinia na temat książki Opowieść przedwigilijna

Czy musicie polubić głównego bohatera, by uznać książkę za dobrą?

Dotychczas myślałam, że tak. A później przeczytałam "Opowieść przedwigilijną" autorstwa Joanny Nowak i całkowicie zmieniłam zdanie.

Co to była za książka! Zupełnie się tego po niej nie spodziewałam.

Ta niepozorna (z opisu) historia wywołała we mnie ogrom emocji. Zarówno tych pozytywnych, jak i tych negatywnych. Aż chciałabym wykrzyczeć, jak początkowo niemalże nienawidziłam głównej bohaterki, a jej postawa i zaślepienie doprowadzały mnie do granic wytrzymałości. Być może, niektórzy uznają ten motyw pogoni za karierą, za przerysowany, jednak ja - całkowicie w niego wierzę.
Ogromne brawa dla autorki, za tak dobrą kreację bohaterki. Rzadko zdarza mi się tak, że uwielbiam historię, w której nie pałam sympatią do głównej postaci. Choć jej postawa wobec Wojtka, od samego początku nie miała dla mnie sensu, jednocześnie doskonale pasowała do Pauliny. Zaniedbana relacja z córeczką, nieustalone priorytety i brak dostrzegania związków przyczynowo-skutkowych.

Ale przejdźmy dalej. Do tego co najważniejsze.
Motyw świąt, bo wydaje mi się, że w literaturze okołoświątecznej jest bardzo istotny. Tutaj autorka osadziła go głęboko i solidnie. Ma ogromne znaczenie dla fabuły i nadaje jej główny bieg. Znów, być może odrobinę przerysowany. Przecież niecodziennie decydujemy się zabrać swoje dziecko i spędzić dwa tygodnie u zupełnie obcej osoby.

"Opowieść przedwigilijna" to doprawiona humorem słodko-gorzka historia o tym, co w życiu najważniejsze. O dostrzeganiu bliskich, małych gestach, które mogą nieść poważne konsekwencje. To też opowieść o odpuszczaniu, sobie i innym. O miłości i cieple jak z gorącego kominka. A to wszystko i jeszcze więcej, osadzone w małej bieszczadzkiej okolicy.